dinsdag

Helaas zijn de foto's op deze weblog verloren gegaan, ze komen zsm weer online!

zondag

Welkom op deze website !

Al jaren zijn wij echte Amerika liefhebbers.
De zomervakantie van 2008 hebben we echter ook het Zuid Westen van Canada bezocht.
Op deze website kun je lezen over onze belevenissen. Links vind je de index van de dagverslagen.
Via het rechtermenu kom je bij de verslagen van onze andere vakanties. Daar is eveneens ons gastenboek om een bericht achter te laten.

Weer op vakantie !

Twee jaar terug, in 2006, waren we al van plan om vanuit de Verenigde Staten ook naar Canada te gaan. Maar de rit zou veel te lang geworden zijn, dus hielden we een trip naar Canada te goed. Eigenlijk wisten we al wel dat het er dit jaar van zou komen, maar doordat we in mei al twee weken naar New York waren geweest waren we helemaal nog niet op de zomervakantie gericht. Het was dan ook al juni toen we op zoek gingen naar een globale route om vervolgens een vlucht en auto te boeken. Dat is natuurlijk veel te laat om nog een goedkope deal te kunnen sluiten, zeker met al die extra taxen op de vluchten. Tja en als je dan toch veel geld uit moet geven, dan ook maar meteen echt veel geld dus hebben we een rechtstreekse businessclass vlucht bij KLM geboekt (lekker decadent dus) en een Dodge Durango - een echte onvervalste benzineslurpende SUV - gereserveerd. Als globale route zijn we uitgekomen op:

Free Image Hosting at www.ImageShack.us


Seattle- Olympic National Park -Vancouver Island -Vancouver - Clearwater- Jasper - Banff- Calgary- en weer rustig terug naar Seattle

Ook dit jaar kiezen we weer voor het bijhouden van weblog, zodat o.a. de moeders ons kunnen volgen. En berichtje voor ons kun je achter laten door te kiezen voor "reacties" en dan voor kies een identiteit Anoniem.

Voorbereidingen

Inmiddels toch maar begonnen met het voorbereiden van de vakantie. Dat gebeurt grotendeels achter de computer; boeken over Canada rond je heen en ondertussen proberen wat overnachtingen te regelen. Soms door gewoon bij mensen die een B&B hebben iets vast te leggen, maar soms ook door te bieden op nog vrije kamers in hotels, bijvoorbeeld via de website van Priceline. De kunst is om net genoeg te bieden om een kamer te krijgen en niet te veel om je achteraf bekocht te voelen. Het lukt ons om in Seattle een leuk hotel te boeken voor minder dan de helft van de oorspronkelijke prijs die via de website van het hotel opgevraagd kan worden.
Zo hebben we een leuk optrekje gevonden in het Westin Hotel Seattle, twee glazen woontorens in het centrum van de stad met ook nog eens een leuk restaurantje erbij.
Normaliter zou je dit soort hotels overslaan , want $ 300 per nacht is toch echt te gortig (ondanks de "gunstige" koers van de dollar)voor een nachtje slapen.
Vancouver is nog niet rond, maar we hebben nog een weekje tijd voor we er zijn, dus dat moet gaan lukken. Ondertussen lezen we reisgidsen en reisboeken en we krijgen inmiddels een aardig idee van het moois dat on te wachten staat.
We leggen dit jaar wat meer vast dan andere jaren. Dat moet ook wel, want de bevolkingsdichtheid van Canada (of het gebrek eraan) zorgt ervoor dat er niet zo veel hotels en motels zijn als in de USA en we willen niet voor verrassingen komen te staan (we zijn echte "thrill seekers" zie je wel).
En we moeten dit jaar ook wat overtochtjes boeken per boot; van Olympic National Park naar Vancouver Island en van Vancouver Island naar het vast land van Canada.
Bijna vergeten, ook een tochtje "whale watching" (walvisjes kijken) moet tevoren worden geboekt. We hebben het nog druk.
Ook de overnachtingen in Vancouver zijn inmiddels geregeld; ons bod bij Priceline is geaccepteerd, dus ook daar kunnen we vorstelijk slapen in het centrum van de stad. Het Hyatt Regency Hotel had nog een bedje voor ons over voor een derde van de oorspronkelijke prijs. Als echte Hollanders met Zeeuws bloed zijn we tevreden, "geen cent te veel, hé".

Op weg, zondag 20 juli 2008.

Eindelijk is het zo ver. Onder een waterig zonnetje rijden we van Etten-Leur naar Schiphol en bereiden we ons voor op de reis die ons van Amsterdam naar Seattle zal voeren. Op Schiphol pakken donkere wolken zich samen en al spoedig mag iedereen genieten van een echt Hollands dagje regen.
Image Hosted by ImageShack.us
We nemen even een ontbijtje in de lounge van KLM en bellen nog even met enkele "thuisblijvers". En om 13:00 lokale tijd vertrekken wij voor een nieuw avontuur in het Noord-Westen van Amerika en Canada. Hoe zeer ze je ook aangenaam bezig willen houden op zo'n vlucht, het blijft toch altijd een hele zit. We kijken wat film, happen wat liflafjes weg, drinken een glaasje of wat lekkers en proberen wat te slapen. Dat laatste lukt Esmée beter dan mij, dus kijk ik wat films. Het doet me een beetje denken aan een filmfestival, waar je na verloop van tijd ook niet meer weet welke film je ziet. Er is een Engelse film over een overval op een bank (the Bank Job), een film met Harrison Ford over een officier van justitie die zelf verdacht wordt van moord (Presumed Innocent) en een film over twee mensen die samen de belangrijkste diamanthandel in London van hun stenen beroven (Flawless) met Micheal Caine en Demi Moor in de hoofdrol. Na verloop van tijd weet je niet meer wat je in welke film gezien hebt.

En dan precies op tijd landt het vliegtuig in Seattle. De koffers zijn er snel - hoewel je ze na ontvangst toch weer ingeleverd moeten worden om naar de main terminal gebracht moeten worden waar je ze opnieuw van de band moet plukken – en de huurauto staat klaar. Blijkt geen Dodge Durango maar een gelijksoortige Jeep Commander, een grote lelijke vierkante bak, maar met alle comfort die je je kunt wensen. Met de Tom Tom is het Hotel snel gevonden en na een snelle incheck – waarbij blijkt dat alles “heavenly” is in het Westin (het heavenly bed, het heavenly bath, de heavenly douche, the heavenly soap, etc.) -slenteren wij in de hete namiddagzon naar Pikes Place om even het Seattle gevoel te krijgen.
Image Hosted by ImageShack.us
Er blijkt een bonte mensenmassa op de been, veel toeristisch maar soms ook mensen die hun eigen statement willen maken via hun kleding (helaas even geen fototoestel bij me). Na een kort bezoek aan de supermarkt in de buurt en een diner in het hotel duiken wij moe ons bedje in – het is in Nederland ondertussen maandag 21 juli 5.00 uur geworden.

Seattle, maandag 21 juli 2008

Jetlag; iedereen die reist van oost naar west of andersom kent het. Je lijf functioneert nog op het ritme van de tijd waarin je bent vertrokken, maar het leven voltrekt zich in een andere dimensie. Dus als je normaal rond 7:00 uur opstaat betekent dat met 9 uurtjes tijdverschil rond 22:00 uur wakker worden. Dat is niet handig als je net in bed ligt. Ook het vreemde - veel te zachte - bed helpt niet mee om er een uitgeslapen nachtje van te maken. Voordeel is dat je lekker vroeg wakker bent en dus al vroeg aan de slag kunt, zelfs op maandagmorgen.
We wandelen deze morgen eerst richting Pioneer Square en genieten onderweg van een Mexicaans ontbijtje met Huevos Rancheros en een breakfast burrito; erg voedzaam, dus volop energie voor onze wandeltocht. Een van de bezienswaardigheden is Elliot Bay Book Company.
Image Hosted by ImageShack.us
Een prachtige zaak met een enorme collectie boeken in een prachtig authentiek bakstenen gebouw. De aankleding binnen is naturel: baksteen en houten stellingen, met tussenin houten leestafels. Het is heerlijk om zo veel boeken te kunnen bekijken. We vervolgens de wandeling langs Occidental Park en zien ondeweg daklozen bij de "shelters" wachten op het moment dat ze er naar binnen kunnen. En onderweg ontmoeten we vriendelijke mensen, die ons wel even willen wijzen waar we straks heerlijk Italiaans kunnen eten, of welke van de restaurants in de buurt de beste Dim Sum of sushi heeft. Seattle heeft ook nog speciale toeristen gidsen die je aanspreken als ze de indruk hebben dat je iets zoekt of misschien de weg kwijt bent.
Ook zonder gidsen vinden we onze weg naar China Town. Niet echt een goed herkenbaar deel van de stad - afgezien van de poort - zoals je dat wel in New York of San Francisco vindt. Hier ontbreken de eindeloze rijen kleine winkeltjes, de toko's en de vele Chinezen op straat.
Image Hosted by ImageShack.us
We besluiten bij Starbucks een koffie te nemen en ondanks het bericht dat het niet goed gaat met deze uit Seattle afkomstige koffie-keten, merken wij daar weinig van. Bijna overal waar je Starbucks ziet zie je mensen die in de rij wachten op hun bestelling. We zitten lekker buiten en zien de kantoren leegstromen voor de lunch. Ieder koopt ergens iets dat hij/zij lekker vindt en zoekt dan buiten een plaatje op dat te nuttigen; broodjes, sushi, noodles, salades, bagels, cookies en hamburgers, ieder heeft ergens zijn voorkeurssnack bemachtigd. Zien eten, doet eten; dus wij besluiten om ook ergens een broodje te gaan kopen. Onderweg komen we een onooglijk klein tentje tegen waar Gyros-broodjes verkocht worden. Blijkbaar is het een populaire lunchplek, want er zijn veel gasten die als bekenden worden begroet en er is een constante stroom van mensen die blijkbaar even hun werk onderbreken om er hun favo snack te kopen. Wij kiezen voor het gyros-broodje met rund- en lamsvlees, frietjes met feta en een "diet coke". Met zo'n lunch kun je er weer tegenaan en met een vol buikje vervolgen wij onze weg.

Wij wandelen langs het water van Puget Sound en klimmen nog even omhoog naar Pikes Place Market waar de dagelijkse stroom toeristen wordt vermaakt met een veelheid aan winkeltjes en kraampjes met de meest uiteenlopende handelswaar. Zoek je stripverhalen van alle windstreken, esotherische olieën, broches, kralen, speelgoed (modern of uit oma's tijd), sieraden, posters, elpee's, etc., etc. Er is altijd wel een winkeltje of kraam waar je het kunt kopen.
Image Hosted by ImageShack.us
Ondertussen vertonen de visverkopers hun kunstjes met het aangooien van zalmen en andere exotische vissen, maken bloemenverkopers aan de lopende band boeketjes en doen snackverkopers goede zaken. En dat allemaal naast de gebruikelijke groente in alle kleuren van de regenboog.
Uiteindelijk wordt het tijd om even het hotel op te zoeken een biertje te drinken en siësta te houden; jetlag!

van Seattle naar Forks, dinsdag 22 juli 2008 270,4 km

Vandaag gaan we op weg naar het Olympic Penninsula. Even uitchecken, jongetje vragen om de koffers naar beneden te brengen en de auto voor laten rijden. Als je in het Westin logeert hoort dat er allemaal bij. We moeten even goed kijken bij de auto, want die hebben we de eerste dag een half uurtje gezien, dus veel meer herinnering dan vierkant en lelijk hebben we niet. We rijden naar de ferry en op de parkeerplaats hebben we de tijd wat "uitgebreider kennis te maken" met onze Jeep.
Image Hosted by ImageShack.us
Voor de mannen: het blijkt een Jeep Commander 4x4, met een 4.7 liter (300 pk) 8 cilinder flexfuel sportuitvoering, met 300 miles op de teller. Automatische vijfbak. Zeven zitplaatsen in leer, met verwarmde en elektrisch verstelbare stoelen. Elektrisch bedienbaar open dakje, 110 volt aansluiting in de auto aanwezig. Boordcomputer en een radio, 6 cd mp3-speler met satellietradio. Het vierkante uiterlijk is de vermomming van luxe en comfort binnenin. Terwijl wij al deze wetenswaardigheden in ons opnemen wordt buiten onze auto door de politieman mét drugshond goedgekeurd.
Image Hosted by ImageShack.us
Echt Amerikaans halen we een ontbijtje (to go) dat we aan boord van de ferry nuttigen. Er staat een stevig briesje aan boord en we moeten echt even een jackje aantrekken. We steken de Puget Sound over waarbij we halverwege de mededeling krijgen dat de motoren even gestopt worden zodat de familieleden een moment van herdenking kunnen houden. We weten niet waarom dit alles gebeurt en veel reizigers lijken er weinig acht op te slaan. Binnen een half uur bereiken we de overkant en gaan we van boord.
We toeren op het gemak naar Port Townsend, waar de opnames zijn geweest van An Officer and a Gentleman. Het blijkt een alleraardigst klein toeristisch plaatsje, met victoriaanse huizen en winkeltjes met snuisterijen en artistieke frutsels. Het heeft de naam een klein San Francisco te zijn, maar die eer is ons iets te makkelijk gegeven.
We rijden via de highway 101 maar via The Strait of Juan de Fuca Scenic Byway: de kustroute 112 (Sequim, Port Angeles en Sekiu) naar Forks. Onderweg worden we in Sequim getrakteerd op muurschilderingen, variërend van Da Vinci's Laatste Avondmaal, tot werk van Franse Impressionisten. Een ander uiterste is een koffietentje met een beeld van King Elvis op het dak en twee oldtimers die uit het pand lijken te komen via de muren.
Image Hosted by ImageShack.us
Wat ons verder opvalt zijn de smalle routes en de grote verschillen in de huizen die we onderweg tegenkomen. Sommige zijn groot en goed onderhouden, voorzien van een groot grasveld en meestal met een flinke camper en enkele auto's naast het huis voor de garage, andere zijn ronduit slecht onderhouden, krotjes met onttakelde auto's en hopen vuil naast het huis. Over het algemeen maakt dit eiland geen welvarende indruk. Wel is het er erg groen en groeit alles er weelderig. Kan ook niet anders als je bedenkt dat op dit eiland met zijn Olympic Mountain als middelpunt verschillende klimaatzones heeft waarvan er eentje een tropisch regenwoud is. We zijn benieuwd wat wij daar de komende dagen nog van gaan merken.
Aan het eind van de middag bereiken we Forks, een plaatsje dat op het eerste gezicht een vriendelijke indruk maakt met wat winkeltjes, een paar restaurantjes en wat verspreid liggende motels. Bij ons motel aangekomen worden we verwelkomd me de mededeling dat we pas morgen verwacht worden, maar geen probleem, want er is heus nog wel een kamer voor ons vrij. Bij nader onderzoek blijkt de receptie van het motel een foutje gemaakt te hebben en zijn we wel degelijk voor vandaag en morgen geboekt. Afgezien van deze kleine vergissing, is het verder een prima plek om te overnachten, schone kamer met koelkast en magnetron, gratis internetverbinding en vriendelijk personeel.
Als we later het dorp te voet wat beter bezichtigen, blijkt het toch wat in verval te raken. Ook hier slaat de ontvolking van het platteland blijkbaar toe, trekken winkelier weg of stoppen met hun business, dus het is de vraag wat er in de toekomst van dit dorp zal overblijven.

Forks, Olympic National Park, woensdag 23 juli 2008 220,8 km

Vandaag is het bewolkt en fris als we starten voor onze eerste dag in het Olympic National Park. We stoppen eerst bij Ruby Beach en gelukkig is het laag water. Daardoor kunnen we genieten van een mooi strand met sea stacks; vreemd gevormde omhoog stekende rotsen in de zee, gevormd door erosie. Het strand heeft een apart sfeertje omdat er vanuit zee flarden mist het strand op zweven. De rotsen worden bewoond door mosseltjes, andere zeediertjes, zeesterren en zeeanemonen.
Image Hosted by ImageShack.us
Het is fascinerend om te zien hoe deze zeediertjes zich bij eb vastbijten in de ondergrond in de verwachting dat de zee opnieuw, binnen afzienbare tijd, hun voedingsbodem zal zijn. De Zeesterren zijn rood of grijs-zwart van kleur en klitten zich alleen of in groepjes vast aan de drooggevallen rotsen. De zeeanemonen, die ook volop in de getijde poeltjes zitten, zijn grijze torentjes met groene tentakeltjes langs de bovenste rand. Verder zijn er kleine doorzichtige kwalletjes te zien die op het strand zijn aangespoeld. Het is een fascinerende wereld van bij elkaar horende organismen en hun omgeving. We beginnen te begrijpen waardoor mensen gefascineerd raken door biologische verschijnselen en er meer over willen weten, bijvoorbeeld door een studie.
Na een lunch met uitzicht op strand en zee bij Kalaloche Lodge gaan we verder naar het Quinalt Rain Forest. Bij een regenwoud denk je makkelijk aan vochtige moerassen en met mos overwoekerde bomen.
Image Hosted by ImageShack.us
Het eerste klopt in ons geval niet, het tweede wel. In het regenseizoen zal het hier beslist heel vochtig zijn, maar op dit tijdstip van het jaar is het zonnig en droog. De begroeiing van de bomen met een soort harige bedekking klopt. Het is bijzonder om te zien hoe planten elkaar bijna overwoekeren in een poging om te groeien, terwijl er voldoende regen en voedsel lijkt voor alle planten afzonderlijk. Opmerkelijk dat het een beetje tegenvalt terwijl het bos op zich heel mooi is en wij - net als vele anderen - gekk zijn op mooie bossen. Mogelijk dat je toch teveel gestuurd wordt door beelden en verwachtingen die niet altijd in overeenstemming zij met wat je uiteindelijk ziet en ervaart. Mogelijk dat het ook “tegenvalt” doordat we er ver voor hebben moeten rijden om er te komen, zelfs dat soort triviale zaken speelt mee in de uiteindelijke beoordeling van wat je ziet en meemaakt.
Image Hosted by ImageShack.us
Na het regenwoud bezoeken we een van de vele Big Trees in het park, dit keer een Big Cedar Tree. Deze grote jongen heeft een omtrek die zo groot is dat ze nauwelijks omspannen kan worden door zeven mannen die met uitgestrekte armen eromheen staan.
Vandaag ontdekken we twee nieuwe zaken aan ons voertuig; de mogelijkheid om de auto van op afstand te starten met de afstandbediening (een volstrekt onnodige gadget in onze ogen) en het hoge brandstofverbruik (een grote motor met veel vermogen vraagt blijkbaar ook enige stookkosten).
Na het woud hebben we weer behoefte aan de zee en we bezoeken nog een paar stranden tussen Queets en Forks. Daarna rijden we terug naar huis, om na een stevige maaltijd nog even een verslagje te schrijven en vervolgens ons mandje in te duiken. Maar eerst worden we nog even bezig gehouden door onze buurman. Terwijl we een biertje drinken op onze veranda om van het laatste zonnetje van de dag te genieten, blijkt hij om een praatje verlegen. Hij is een van de indianen uit Cape Flatery, het noord-westelijkste puntje van de USA (uitgezonderd Alaska). Hij heeft het reservaat verlaten omdat hij iets anders wilde. Hij is vrachtwagenchuffeur en heeft al miljoenen kilometers schadevrij gereden. Hij vertelt dat het in de winter acht maanden achtereen geregend heeft. Krijgt het regenwoud toch weer een nieuw gezicht.

Tanken: 68,76 liter
Overnachting Forks motel: $ 81,70 USD

Toegang nationaal park: $ 15,=

Forks - Olympic National Park - Port Angeles, donderdag 24 juli 2008 (262,4 km)

Omdat het vroeg laag tij is zullen we vandaag eerst nog even de kust bezoeken en wat getijdenpoeltjes bekijken. We vertrekken naar La Push, waar we een eerste stop zullen maken bij strand no. 2. Maar voordat we op weg gaan zorgen we eerst voor proviand door bij Subways een paar “broodjes” mee te nemen. Lekker voor onderweg, want we verwachten niet overal iets te eten te kunnen vinden en een lekker broodje is nooit weg.
Strand no. 2 blijkt een prachtig zandstrand dat te vinden is na een mooie wandeling door een fraai bos; minstens zo mooi als het regenwoud dat we eerder bezochten. En natuurlijk is het strand pas te bereiken door eerst over een grote stapel driftwood geklommen te zijn.
Image Hosted by ImageShack.us
Het is opmerkelijk dat langs de hele kust grote hoeveelheden boomstammen op het strand gespoeld zijn, waar je eerst over heen moet klimmen voordat je bij het strand kan komen. Op dit strand staan prachtige sea-stacks, de al eerder genoemde rotsformaties op het strand en in de zee. Er zijn minder getijdenpoeltjes dan gisteren bij Ruby Beach, maar het strand is bijna Nederlands breed en licht grijs van kleur. Het is heerlijk om de frisse ochtendlucht over dit strand te wandelen. Hierna ontbijten we in La Push, een indianenreservaat. Aan de ene kant van het dorp worden bungalows gebouwd voor toeristen, aan de andere kant van het dorp staan vervallen caravans waar een deel van de indiaanse bevolking woont. De contrasten tussen arm en rijk in Amerika blijven groot, zelfs in het indianenreservaat.
Na onze ochtendwandeling trekken we richting Port Angeles, waarbij we onderweg verschillende stops zullen maken in Olympic National Parc. De eerste stop onderweg naar Sol Duc Hot Springs, een recreatieoord waar rondom hete bronnen een zwembad en een vakantiedorpje is gebouwd. De zwembadjes met mineraalwater hebben verschillende temperaturen en zitten vol. De bezoekers zitten als haringen in een ton. Wij besluiten tot een wandeling in het omliggende bos en wandelen naar de Sol Dus Falls, waarschijnlijk de meest gefotografeerde plek in deze omgeving.
Image Hosted by ImageShack.us
De waterval valt tussen verschillende rotsen door naar beneden, niet erg hoog, maar daardoor niet minder spectaculair.
We rijden verder naar Lake Cresent, waar we langs de over van het meer een broodje eten en twee wandelingen maken. De eerste is de Moments in Time Trail, een educatief rondje langs het meer en door het bos over het domein van een voormalige koloniaal heerser. Tegenwoordig is het een educatief centrum waar mensen bewust worden gemaakt van het belang van de natuur. Ook hier mooie voorbeelden van het verschijnsel waarbij bomen soms groeien op omgevallen exemplaren die dan als voedingsbodem dienen voor de nieuwe boom die met zijn wortels rondom het omgevallen exemplaar doorgroeit. Als de omgevallen boom langzaam wegrot zie je uiteindelijk bomen die weliswaar gesteund door hun wortels in de lucht lijken te zweven.
Onze tweede wandeling in dit gebied gaat naar de Maymere Falls. Een vlakke wandeling brengt ons bij twee bruggetjes over een riviertje om daarna via een serie trappen boven uit te komen bij de waterval die over een diepte van 10 meter naar beneden valt als een soort bruidsluier.
Image Hosted by ImageShack.us
Dan is het tijd om naar Port Angeles te gaan en ons voor te bereiden op de overtocht naar Vancouver Island. Maar we hebben nog tijd en we rijden uit Port Angeles omhoog naar de Hurricane Ridge Road. Een weg over de bergen naar een observatiepunt waar je een mooi uitzicht hebt over de bergen in de omgeving. Je kunt er de top van Mount Olympic bekijken, die het hele jaar door met sneeuw bedekt is. De weg er naartoe kost wat tijd omdat ze met de weg bezig zijn, delen van de weg ijn nog onverhard en een deel is slechts als “single lane” beschikbaar voor alle verkeer. Dus regelmatig staat er een dame met een bord waarvoor je moet stoppen en wachten. Als we bovenkomen blijkt het rustig (het is rond 18:00 uur) en de meeste bezoekers van de dag hebben de terugreis al weer aanvaard. Dit is blijkbaar het sein voor de in de omgeving levende herten om tevoorschijn te komen. Ze komen zo dicht bij dat je ze bijna aan kunt raken; ze zijn blijkbaar gewend aan de menselijke toeschouwers.
Image Hosted by ImageShack.us
De weg naar beneden verloopt redelijk snel met het weinige verkeer dat er nog is en door stofwolken omgeven dalen we de berg af. Het is een mooi dagje geweest en de voeten verdienen rust, dus snel de wandelschoenen uit en de voeten omhoog. Niet vergeten de wekker te zetten, want we moeten uiterlijk 07:00 uur vertrekken om op tijd bij de boot te zijn.

Tanken: 38,03 liter
Overnachting Super 8 Motel Port Angeles: $ 145,25 CAD

Port Angeles - Victoria - Nanaimo, vrijdag 25 juli 2008 (145,6 km)

Vandaag gaat de wekker vroeg af omdat we de oversteek van Amerika naar Canada gaan maken. Bij de boot aangekomen blijkt dat we niet de enige zijn die naar de overkant willen. Gelukkig hebben we een reservering en dat betekent dat we in de voorrangsrij belanden. Nog even de resterende dollars betalen en we wachten geduldig op wat gaat komen. Het is opmerkelijk wat mensen allemaal meeslepen, naast ons staat een combinatie met een trailer met daarop een indiaanse boot van zeker 15 meter lang. Iets verderop in de rij blijken mensen flinke motorboten vanuit Oregon mee te slepen naar Canada; plezier of handel? We verwachten allerlei controles – bij ons eerste boottochtje vanuit Seattle werden alle auto’s geïnspecteerd door een gewapende politieman die een hond aan alle auto’s liet snuffelen. Vandaag geen enkele vorm van inspectie, behalve iemand met een meetlint die opmeet hoe lang de combinatie voor ons is.
Image Hosted by ImageShack.us
De boot levert een stroom passagiers vanuit Canada waaronder een hele stoet prachtig gerestaureerde oldtimers. We komen redelijk vooraan op de boot te staan en dat blijkt later van belang want dat betekent ook dat we er dan als een van de eerste af rijden. De boot vaart in 90 minuten naar Vicotria. Onderweg is er weinig te zien, deels omdat er mist is als we vertrekken, deels omdat er weinig tot geen verkeer is. In Victoria zijn we snel aan de beurt bij douane. Hebben we drank of hebben we tabak? Dat zijn de enige dingen waar ze in geïnteresseerd zijn en als we niet in de juiste categorie vallen mogen we doorrijden.
In Victoria willen van vanmiddag een afternoontea genieten, maar die moeten we nog wel even reserveren. We weten het adres en Tomtom brengt ons er in no time naar toe. Een klein tentje met een beetje tuttige inrichting, maar met een vriendelijke serveerster die ons meldt dat er ’s middags om drie uur nog plaats is; dat vinden we prima, want het was ook de tijd die we zelf in gedachten hadden. De serveerster blijkt verbaasd dat we hun adres via Internet hebben verkregen en ze is nog verbaasder te horen dat ze prima reviews krijgen. Het ruikt al heerlijk, dus wat ons betreft zou de afternoon tea nu al kunnen, maar we houden dit lekkers voor vanmiddag.
Victoria is een alleraardigst plaatsje op de zuidpunt van Vancouver Island aan een natuurlijke haven met uitzicht op de Olympic Mountains in het zuiden en de Cascade Mountains in het oosten.
De stad doet met zijn rode brievenbussen, dubbeldekkers, historische gebouwen en alle bloemen behoorlijk brits aan. Opvallend is dat elektriciteitshuisjes etc allemaal voorzien zijn van kleurrijke tekeningen of plattegronden. Zo is op een eenvoudige manier het straatbeeld aangenamer gemaakt.
Image Hosted by ImageShack.us
We parkeren de auto onder een shopping mall en lopen door de straten van Victoria. Het doet allemaal heel gemoedelijk aan. Uiteraard zien we het Empress hotel een victoriaans gebouw uit 1908, het parlementsgebouw met daarvoor het standbeeld van Queen Victoria, patrones van de stad. Het gebouw is neogotisch en kolossaal met boven op de groene koepel het vergulde standbeeld van Captain George Vancouver. ’s Nachts wordt het parlementsgebouw verlicht. We bekijken Beacon Hill Park, waarin we een nieuw beroepsgroep spotten, de eendenbewaakster, we bekijken Thunderbird Park met de totempalen, wandelen langs de Inner Harbour, naar de Market Square – een gerestaureerd huizenblok met nog oude gevels met meer dan 60 café’s, winkeltjes en restaurants verspreid over verschillende verdiepingen. Met nog een optreden op de binnenplaats. van een artiest, alleen ontbreekt door de rust het publiek – en Chinatown, met het smalste straatje van Victoria. Net buiten Chinatown glanst een prachtige sculptuur, een stalen parel in een fraaie zetting, waarin alle steden met de nam Victoria of een equivalent ervan met elkaar zijn verbonden.
Image Hosted by ImageShack.us
Een van de mooiere zaken vinden we Munro’s Books, in deze boekwinkel was vroeger de hoofdzetel van de Royal bank of Schotland gevestigd.
Na onze stadswandeling gaan we op weg naar onze afternoon tea. We ontdekken dat we het raam van de auto wagenwijd open hebben laten staan, maar gelukkig zijn de Victorianen eerlijke mensen en zijn onze spullen ongemoeid gelaten.
De afternoon tea in White Heather Tearoom blijkt precies te zijn wat we ervan verwacht hadden.
Image Hosted by ImageShack.us
Een uitgebreide selectie homemade goodies, met allemaal een ander smaakje, het een nog lekkerder dan het andere. Het is teveel voor onze magen en dus gaan ook wij, zoals bijna alle gasten weg met de to-go-box met de overgebleven lekkernijen.
Dan op weg naar onze B&B; John en Irene in Nanaimo. We makn kennis met het Canadese verkeer en we worden er niet gelukkig van. Zijn de Amerikaanse automobilisten over het algemeen relaxte rijders, de Canadezen racen in een meer dan Europese stijl over de wegen, de een nog harder dan de ander. Snelheidsbeperkingen lijken alleen door toeristen gerespecteerd te worden. We bereiken Nanaimo, waar onze B&B net buiten de stad ligt in een buitenwijk. Een prachtig huis met twee verdiepingen, waarvan wij een complete verdieping tot onze beschikking krijgen. We zijn er een beetje door overdonderd, een grote slaapkamer, een royale zitkamer, een grote woonkeuken, een luxe badkamer, een tuin met uitzicht op zee.
Image Hosted by ImageShack.us
Ach, wat kan een mens zich nog meer wensen?

Ferry Port Angeles- Victoria: $ 74,50 US
Overnachting Seaview B&B Nanaimo: $ 70,- CAD

Nanaimo - Tofino - zaterdag 26 juli 2008 (241,6 km)

Zaterdag 26 juli
John, de host van de B&B, had deze ochtend voor het perfecte ontbijt gezorgd. De heerlijke verse fruitsalade werd gevolgd door een stevig Amerikaans ontbijt. Omelet met bacon en kaas, worstjes en hash brown; het is een stevig begin van de dag. John en Irene zijn de B&B begonnen omdat ze beiden gepensioneerd raken en het gezellig vinden om af en toe mensen over de vloer te hebben. Irene is Ierse en dat zie je terug in de B&B, John is een Canadees en beiden hebben tot voor enkele jaren in Ontario gewoond, waar John bij een groot staalconcern werkte. Deze B&B was precies wat ze wilden; eerder woonde er een familie die het huis geschikt had laten maken voor twee families, zodat moeder in kon wonen en toch zelfstandig kon zijn.
We besluiten nog even in Nanaimo te gaan kijken. We komen net op tijd in het dorp om de badkuipen-parade mee te maken.
Image Hosted by ImageShack.us
Morgen wordt hier een internationale badkuipenrace gehouden en vandaag worden de kuipjes en sponsorwagens gepresenteerd aan het publiek. Het is weer leuk om te zien, want net als bij de parade in Florida 2 jaar geleden is ook hier de politie, de brandweer en het gevangeniswezen vertegenwoordigd in de optocht. Eigenlijk doen alle officiële instanties en bedrijven mee om zo de zaak te sponsoren en een goed “podium” te hebben voor hun publiek.
We kijken vervolgens nog even op de toeristenmarkt, zien een optreden van meisjes in Schotse kledendracht met schotse dansjes waarna als slotceremonie een kanon wordt afgeschoten. Dan wordt het tijd om de trip naar Tofino te beginnen. Het blijkt een lange trip over de Pacific Rim, langs meren en riviertjes, over heuvels en door dalen, waarbij het wegdek nogal te wensen overlaat. Rond de avond zijn we in Tofino, waar onze Tomtom ons voor het eerst in de steek laat. Blijkbaar staat onze B&B in een nieuw gedeelte en onze kaarten zijn van enkele jaren terug. Gelukkig helpt een laptop; zoek een niet beveiligd netwerk in de omgeving, start Mapquest en dan vind je toch de juiste plek.
Image Hosted by ImageShack.us
Na een snelle incheck gaan we op weg naar Jamies, een bedrijf dat ons maandag mee zal nemen naar de Hot Spring Coves en de walvissen; heen met de Zodiac boot en terug met het watervliegtuig. Op advies van onze hospita gaan we daarna eten bij het beste eethuis uit deze streek – meerdere keren bekroond – SOBO, wat staat voor Sophisticated Bohimians. De vrouw die dit bedrijf jaren geleden startte vanuit een bestelbusje, staat nu in de keuken van dit bekende restaurant en ze kan lekker koken, alles is lekker vers, goed bereid en met plezier opgediend. Als je weggaat voelt het zoals we eerder een Amerikaan hoorde zeggen “alsof je ook het derde biggetje hebt opgegeten”.

Tanken: 38,38 liter
Overnachting Sandsend B&B: $ 152,50 CAD

Tofino – Ucluelet – Tofino, zondag 27 juli 2008 (112,2 km)

Door morgen, op de dag van vertrek uit Tofino, met Jamie mee te gaan hebben we vandaag een beetje een rustdag, we besluiten tot wat wandelingen in de bossen langs de kuststrook van het eiland in het Nationale Park. Het blijkt ondanks de 16 graden een prachtige dag en dat betekent dat we op ons zonneterras bij de kamer in de ochtendzon kunnen ontbijten. Daarna bezoeken we eerst het strand bij onze B&B Chesterman Beach, een mooi zandstrand over een lengte van enkele kilometers. Langs het strand staan luxe villa’s. Er oefent een dames-surfschooltje en een handige knutselaar heeft een zeilwagen voor op het strand gemaakt die moet worden uitgeprobeerd.
Image Hosted by ImageShack.us
We rijden naar Radar Hill waar we een mooi overzicht moeten hebben over de streek, helaas zijn er veel hoge bomen die het zicht enigszins bemoeilijken, maar je hebt er een uitzicht naar alle kanten.
We kopen een nationale parkpas, maar anders dan in Amerika koop je de pas hier niet per auto, maar per persoon en ook de prijs is van een iets ander niveau dan die in Amerika. Het is voor een goed doel – de instandhouding en bescherming van het nationaal erfgoed – dus zeuren we niet.
De stranden van dit eiland lijken erg op elkaar en zijn erg geliefd bij surfers. Door de hoge golven is dit een prima plek voor ieder die die sport beoefent. Voor zwemmers zijn dit geen goede plekken, overal wordt aangegeven dat het gevaarlijk is om in de sterke stroming te gaan zwemmen.
Image Hosted by ImageShack.us
We bezoeken Schooner Beach en Long Beach en gaan daarna naar Ucluelet, waar we de vuurtoren bekijken voordat we in de haven een hapje gaan eten. Er ligt een fraai schip dat dienst doet als hotel en restaurant. De zon schijnt en je kunt aan dek zitten om te eten, dus nemen we het ervan en nemen plaats. Het eten is minder dan de plek en de omgeving. De steak sandwich van Jos lijkt eerst bijna en stukje houtskool op een broodje. Ook de buurman – die hetzelfde gerecht had is niet tevreden over dit gerecht vanwege de miniatuurafmeting van het stukje vlees. We krijgen beiden, met de nodige vertraging – een tweede poging, die wel beter is, maar nog steeds niet een kwaliteitskeurmerk mee zal krijgen.
Na het eten is het weer tijd voor een wandelingetje, dit keer wordt het de South Beach Trail bij Florentia Bay. Wat we merken is dat alle stranden erg op elkaar gaan lijken en als er geen getijdenpoeltjes zijn is er weinig anders aan te ontdekken dan fraaie uitzichten. Na South Beach hebben we de stranden wel gezien en besluiten tot een wandeling in het Rain Forrest.
Image Hosted by ImageShack.us
Een wandelingetje van een kilometer met educatieve doeleinden, althans zo lijkt het, want op verschillende plaatsen staan bordjes met teksten, die regelmatig eindigen met en vraag die je dan bij het volgende bordje beantwoord krijgt; we worden er steeds een stukje slimmer van.
Terug in Tofino willen we de zonsondergang bij onze B&B vastleggen, maar we hebben ons in de tijd vergist en de zon wil nog lang niet onder. Dan maar lekker nog even op ons terras zitten, een hapje eten en een beetje bijtijds naar bed voor onze trip van morgen; whalewatching.

Overnachting Sandsend B&B: $ 152,50 CAD
Nationale Parkpass Canada: $ 136,40 CAD

Tofino – Powell River, maandag 28 juli 2008 (269 km)

Vandaag geen ontbijtje op de kamer, maar een keurig papieren zakje met goodies voor onderweg. Vandaag zijn we vroeg bij Jamies om te vertrekken voor een boottocht waarbij we hopelijk walvissen zien. Daarna zullen we de Hot Springs bezoeken om ons vervolgens met het vliegtuig terug te laten transporteren naar Tofino om onze reis te vervolgen.
Image Hosted by ImageShack.us
Bij Jamies aangekomen – het is 8:15 uur – worden we eerst in een rood reddingspak gehesen. In deze fraaie kledij worden we samen met nog vier dames ingescheept in een zodiac-boot. Onze schipper legt ons uit dat we in onze rode pakken blijven drijven wanneer de boot onverhoopt zou zinken, maar legt hij er geruststellend bij uit dat dit nog nooit gebeurd is. We varen de haven uit en we nemen even een kijkje bij een nest Bald Eagles. Er blijkt een jong te zijn van ongeveer drie maanden oud. Volgens onze gids heeft hij al wel flink met zijn vleugels geslagen, maar nog niet gevlogen. Als we verder varen zien we op een paar meter van onze boot een bruin dier in het water. Eerst denken we aan een zeehond, maar het blijkt een zeeotter, die op zijn gemak zijn ontbijt ligt te verorberen. Liggen, want hij zwemt op zijn rug om zijn voorpoten vrij te hebben voor zijn hapje. Het is een prachtig gezicht om zo’n mooi dier, dat je anders alleen in de zoo kunt bewonderen, hier op je gemak in de vrije natuur kunt bewonderen. Dan zijn de walvissen aan de beurt en alsof het is gepland blijken er verschillende Californische grijze walvissen in de omgeving te zwemmen. Al snel leren we uit te kijken naar de stoomwolken die de walvissen produceren en zo kunnen we deze reuzen van dichtbij bewonderen. Enorme grijsbruine dieren die grazen in de zee. We wachten op de bekende staartvin die omhoog komt en waar de bekende foto’s van worden genomen. We hebben geluk, verschillende walvissen vertonen dit kunstje, het is alleen een kwestie van geluk hebben om vanuit de juiste hoek te kunnen fotograferen.
Image Hosted by ImageShack.us
Daarna de hot springs, op een van de eilandjes voor de kust van Vancouver Island. Er wonen nog wat indianen op het eiland, maar het is vooral een toeristische attractie die ervoor zorgt dat hordes mensen vanuit Tofino hier komen. Na een wandelingetje van een half uurtje kom je bij een zwavelbron die vanuit de rotsen de zee instroomt. De bron is heet, maar door de weg die het water aflegt koelt het iets af en onderaan de rotsen komt het in aanraking met zeewater waardoor het nog verder afkoelt. Omdat we vroeg zijn is het bij de bronnen rustig. Als we ’s middags weggaan komen we hele groepen toeristen tegen die de bron willen gaan bezoeken. Dat moet een hele drukte zijn, want er zijn maar een paar kleine poeltjes waarin je kunt baden. Na ons hete bad wandelen we terug over de boardwalk om met een watervliegtuigje terug te keren naar Tofino. Wanneer het toestel arriveert blijken er al twee indiaanse heren achterin te zitten. De piloot – een jonge kerel van nog geen 30 – kondigt aan dat we nog even om de hoek nog een passagier gaan oppikken. Wij vinden het prima, want dat betekent dat we een extra landing en take-off meemaken. We halen een man op bij iets dat op een bewaarplaats voor boomstammen in het water lijkt. Gert heeft steeds gedemonstreerd dat er allerlei veiligheidshandelingen verricht moeten worden en dat doet deze jongen ook, hetgeen een veilig gevoel geeft. Boven de zee ontdekt onze piloot walvissen en hij is bereid een paar extra rondjes te vliegen om ze ons goed te kunnen laten zien. Vanuit het vliegtuig zijn de walvissen nog weer anders; nu kun je goed zien hoe groot en lang ze zijn. Fascinerende beesten.
Image Hosted by ImageShack.us
Terug aan wal rijden we richting Comox. Onderweg worden we verrast door een zwart beertje dat plots langs de weg uit de struiken tevoorschijn komt. Het gaat zo snel dat we pas tientallen meters verderop kunnen stoppen en keren. Tegen die tijd is onze zwarte viervoeter al weer in het struikgewas verdwenen; helaas geen foto.
In Comox blijkt dat er een beperkte vaartregeling is, dus moeten we morgen of om 6:30vertrekken, dus met een inscheeptijd van een half uur om 6:00 op de kade staan, of pas om 10:30 uur vertrekken uit Comox en dus pas laat aan onze reis naar Vancouver kunnen beginnen, waarbij we ook nog twee pontjes tussentijds moeten nemen. Omdat we morgen niet pas ’s avonds in Vancouver aan willen komen besluiten we vanavond al over te steken met de laatste boot van 19:10 uur, dan slapen we wel in Powell River en kunnen we op een gunstiger tijd morgen aan onze reis beginnen. Alleen nog even een hotel regelen.
Om de wachttijd bij de boot te bekorten gaan we even koffie drinken bij een tentje dat we vlakbij de veerboot hebben gezien; Becky’s coffee .
Image Hosted by ImageShack.us
Gewoon in een omgebouwde schuur, toonbankje erin, half open keuken gemaakt waar Becky heerlijke koekjes bakt. Na de overtocht van 1 uur en 20 minuten blijkt dat we niet echt gelukkig zijn met het kiezen van onze slaapplaats, het ene hotel is inmiddels omgetoverd tot een bejaardenhuis en de B&B die we vinden (ver buiten het dorp) antwoordt niet op ons bellen. Door het heen en weer rijden is het inmiddels al na 20.30 uur geworden en donker. We hebben verder geen motel gezien en ook tom tom geeft ook niets in de buurt aan. We hebben geen zin om doelloos nog langer rond te rijden. In het dorp hebben we een hostel gezien en ondanks dat we dachten die tijd ver achter ons gelaten te hebben, melden we ons toch maar en vinden we voor $57,= toch een bedje voor de nacht in een private room. Om de “verloedering” compleet te maken zijn ook alle eetgelegenheden inclusief fastfood ketens, inmiddels gesloten en moeten we onze toevlucht nemen tot de 7 eleven bij de benzinepomp in het dorp voor een hotdog. We zitten daarna nog even in de woonkamer van de hostel en gaan dan richting de kamer.

Enne,..Ma Zephat, we hebben je mailjte gelezen en zullen je vandaag even bellen. (nu nog proberen hier een berichtje te zetten he, we hebben het zo goed uitgelegd ;-)

Whalewatching/ hotspring/ watervliegtuig: $ 375,75 CAD
Ferry Comox- Powell Rvier: $60,60 CAD
Overnachting Hostel Powell River: $ 57,15 CAD
Tanken: 50,07 liter

Powell River - Vancouver, dinsdag 29 juli 2008 (147 km)

Gelukkig zijn de handdoeken van het tripje naar de hotsprings droog, want vanochtend hebben we ze weer nodig: bij een overnachting in een hostel zijn geen handdoeken inbegrepen. Het is maar goed dat je je niet alles realiseert als je blij bent een slaapplaats gevonden te hebben. Ook een meegenomen theezakje komt nu van pas, want ook voor een kopje thee moet je zelf je theezakjes meenemen. Blijkbaar hebben de andere gasten meer ervaring met hostels en weten ze dit allemaal.
Image Hosted by ImageShack.us

Tijdens ons kopje thee praten we nog even met de Nederlandse beheerder van het hostel, hij is in Canada blijven hangen en beheert nu de hostel samen met zijn vriendin. Benieuwd naar zijn achtergrond vragen we er naar en hij blijkt lucht- en ruimtevaarttechniek te hebben gestudeerd en luchtvaartpsychologie aan twee verschillende buitenlandse universiteiten waar ik nooit eerder van gehoord heb; ben benieuwd wat die studie precies inhoudt. In ieder geval blijkt hij een zeer vriendelijk en hulpvaardig iemand en dat lijken me zaken die je in het hostel ruimschoots zal moeten gebruiken.
Vandaag gaan we via de sunshine-route naar Vancouver. Alleen is er weinig sunshine vandaag: 13 graden en regen. Als we net Powell River uitrijden blijken er toch nog twee motels en wat B&B geweest te zijn. Hoewel we nu denken, waren we gisteravond maar doorgereden durfde we gisteravond het risico niet te nemen. Echte dorpen zouden we immers niet meer tegen komen tot de volgende overtocht.
De trip naar Saltery Bay, waar we de veerboot nemen, is kort. Het blijkt dat ook deze korte overtocht meer dan $62,= kost en dan hebben we er vandaag nog één te gaan,… Zeker met dit weer kunnen deze overtochten die bedragen niet waard zijn. Onderweg stoppen we bij Smugglers Cove, maar een wandeling van ruim vijf kilometer door de regen trekt ons niet aan. Het is koud en winderig en voelt een stuk kouder aan dan de 13 graden die de thermometer aangeeft. We rijden door en stoppen in een regenachtig Sechelt, waar we toch maar even de benen strekken.
Image Hosted by ImageShack.us
We hebben vandaag voor het eerst een jas aan en gelukkig hebben we tropenhoeden tegen de regen. Aangekomen bij de terminal van Gibsons – we zijn ruim op tijd – krijgen we te horen dat we mogelijk niet mee kunnen omdat het te druk is en die mogelijkheid wordt waarheid. Dit betekent dat we uiteindelijk niet om 15:20 uur maar pas om 17:30 uur meekunnen met de boot naar Vancouver. Bij de Ferry terminal komt de mist langzaam binnenrollen en voor we het weten kunnen we weinig van de buitenwereld meer zullen kunnen zien op de boot terug. Al met al een beetje tegenvallende rit, vanwege het gebrek aan uitzichtpunten op zee die we eigenlijk wel verwacht hadden, de weeromstandigheden die we aan de Sunshine Coast toch anders verwacht hadden en de tijd die je kwijt bent door op de ferry’s te wachten. Aanvankelijk waren we verbaasd dat de route langs de kust niet werd vernoemd in de reisverslagen van andere reizigers; we denken nu te weten waarom. Wij zullen deze route in ieder geval niemand aanraden.
Aangekomen in Horseshoebay is het nog maar zo’n 20 km tot downtown Vancouver waar het gereserveerde Hyatt hotel staat. Leve priceline want dit hotel is echt super. De man van de valet parking alsmede de bellboy zijn vriendelijk, attent en geven meteen volop informatie over het hotel en zijn faciliteiten. Ook de kamer maakt deze verder wat teleurstellende dag helemaal goed. Het uitzicht is fraai.
Image Hosted by ImageShack.us
’s Avonds nemen we nog een kijkje in de winkelstraat Robsonstreet, wat er veel belovend uit ziet. Voor het diner strijken we neer in Red Robin, wat een goede keuze blijkt te zijn. Na nog een laatste drankje op de kamer vallen we prinsheerlijk in slaap.

Ferry: Saltery Bay – Earl’s Cove: $ 62,62 CAD
Ferry: Gibson – Horseshoe Bend: $ 0,- CAD omdat we al 2x betaald hebben
Overnachting in Hyatt: $ 155,93 CAD

Vancouver, woensdag 30 juli 2008

Vandaag gaan we Vancouver ontdekken. De stad die samen met San Francisco, Rio en Sydney strijdt om de titel van “beste stad op de wereld om te wonen”. Ook op het Alles Amerika forum, zijn er vele liefhebbers van Vancouver. We zijn benieuwd.
We starten deze verkenningstocht bij Canada Place, onder aan Howe Street en Burrard Street. Het complex is een mengelmoes van winkels, restaurants, congrescentrum en het IMAX-theater. Het meest opvallende is echter het teflon dak dat in de vorm van een aantal zeilen is ontworpen. Het is even zoeken naar de meest geschikte locatie voor een foto.
Image Hosted by ImageShack.us
Naast het Canada Place ligt een gigantisch cruiseschip wat leuk is om te zien en meteen aanzet tot fantaseren over een cruise.
Vlak bij Canada Place is het Lookout Harbor Center Tower, van waaraf je een mooi uitzicht moet hebben over Vancouver. Het weer is deze ochtend met 15 graden, bewolking en een soort mist echter van dien aard dat we niet veel zullen zien en we laten deze attractie dan ook achterwege.
We lopen Gastown binnen, een gerenoveerde wijk van Vancouver. We vinden het met de winkeltjes, huizen en cafés wat Frans aandoen en de sfeer bevalt ons prima. We snuffelen wat in de verschillende winkeltjes rond en het is dat we vandaag nog veel meer willen zien, anders waren we hier zeker gebleven. Na de bekende door stoom aangedreven klok en het standbeeld van Gassy Jack bekeken te hebben vervolgen wij onze trip.
De reisgidsen raden ons stuk voor stuk af om niet naar China Town te lopen omdat Carrell street niet echt veilig zou zijn met de rondhangende junks en zwervers. Maar om voor twee blokken nu een taxi te nemen gaat ons ook wat ver. We volgen wat toeristen die ook te voet naar China Town gaan. En het klopt, hier zie je de zelfkant van de samenleving. Heel apart hoe je dit deel ineens betreedt en ook ineens weer verlaat.
Image Hosted by ImageShack.us
De zwervers spreken ons, op eentje na niet aan, en wij voelen ons niet onveilig; als je gewoon doorloopt is weinig loos. In Seattle trof je ze aan in veel parkjes, in San Fransisco zijn ze ’s avonds met hun winkelwagen met bezittingen aan de wandel en hier in Vancouver zitten ze sterk geconcentreerd. Tot nu toe hebben wij ons alleen maar in Atlanta, Georgia echt onveilig gevoeld.
We wandelen door China Town, drinken koffie en genieten van alle winkeltjes met Chinese groenten en gedroogde vissen. Voor de lunch strijken we neer bij Hon’s Wun Tun House in Gore Street, een levendig restaurant dat door veel Chinesen en enkele toeristen wordt bezocht; met stokjes eten is toch weer even wennen.
Image Hosted by ImageShack.us
Via de bibliotheek (waarvan de bouw gebaseerd is op het Colosseum in Rome), lopen we naar de brug die ons naar Granville Island zal brengen. We lopen echter aan de verkeerde kant van de brug wat een lange omweg betekent om bij de overdekte markt te komen. Maar uiteindelijk komen we er en doen de vele indrukken op van de straatartiesten, de markt en de toeristen. We drinken thee bij de haven en besluiten vervolgens de Aquabus terug te nemen, die ons in nog geen 5 minuten bij Hornby Street afzet.
In het hotel blazen we even uit, om vervolgens een hapje te gaan eten en nog wat in de shops te kijken. Daar ontdekken we dat het vanavond om 22.00 uur vuurwerk is en dat willen we natuurlijk wel zien. We weten niet precies waar het is, maar we volgen gewoon de gigantische mensenmassa (de volgende dag zouden we horen dat meer dan 200.000 mensen naar het vuurwerk waren gaan kijken) en komen zo uit bij English Bay. Exact op tijd gaat het vuurwerk van start en het is een indrukwekkende show. Het vuurwerk wordt afgestoken vanaf een boot en op de kade wordt passende muziek ten gehore gebracht, zodat het samen één perfecte show is. Allebei hadden we nooit eerder zulk mooi vuurwerk gezien.
Image Hosted by ImageShack.usImage Hosted by ImageShack.us
Om 22.30 uur is het afgelopen en vrijwel direct gaat de mensenmassa weer richting Robson Street en Burrard Street. We voelen ons alsof we de vierdaagse van Nijmegen lopen: met zoveel mensen lopen we over de –afgezette- straten.

Overnachting Hyatt Vancouver: $ 155,93 CAD
Parkeren Hyatt: $ 76,= CAD (2 nachten)

Vancouver – Stanley Park- Merritt donderdag 31 juli 2008 (292 km)

Vandaag zullen we al weer vertrekken uit Vancouver, wat we best jammer vinden. Vancouver is een relaxte stad die door de bijzondere ligging op het schiereiland zorgt dat je altijd mooi uitzicht hebt op water of bergen.
Hoewel we langer in Gastown hadden willen blijven, meer hadden willen shoppen, het strand hadden willen zien, een museum hadden willen bekijken, besluiten we om naar Stanley Park te gaan. Grouse Mountain (uitzicht) en de Capilano Suspension bridge (enge brug over een kloof) hoeven voor ons niet.
Stanley Park is met zijn 400ha het grootste stadspark van Noord Amerika. Het bevat strand, bos, tuinen, wandel en fietspaden en het Vancouver Aquarium. We wandelen wat, maken gebruik van de Free Shuttle Bus door het park, bekijken de totempalen,
Image Hosted by ImageShack.us
Beaver Lake, Lost Lagoon en het standbeeld van Girl in a Wetsuit (helaas is het laagwater). Dan is het bijna 13 uur en gaan we terug naar het hotel om uit te checken en de auto op te halen. We hadden wel een volle dag in dit park door willen brengen.
De planning was om vandaag naar Whistler en Lilooet te gaan. Er zijn echter wat rotsblokken naar beneden gekomen die de Sea to Sky Highway blokkeren over een lengte van 15 meter. Het zal vijf dagen duren voor de weg weer open is. Geadviseerd wordt om of met de helicopter of het vliegtuig naar Whistler te gaan (wat we met de auto moeten doen vertelt het verhaal niet) of anders om te rijden via Hope. Omrijden naar Whistler (77 mijl vanaf Vancouver) zal afhankelijk van de drukte 6 tot 8 uur gaan duren. Dat zien we dus niet zitten en pakken de snelweg naar Merritt. Snel was de weg echter niet, want net als wij zoeken velen een alternatieve route, maar uiteindelijk komen we na een lange mooie weg aan in Merritt. Een dorp waar wij nog nooit eerder van gehoord hadden maar dat vooral bekend is om het jaarlijkse Country-festival dat het grootste van Canada is.
Image Hosted by ImageShack.us
Vandaag viel er onderweg serieuze regen, maar aan het eind van de dag was er toch een prachtige regenboog.

Overnachting in Prince Hotel Merritt: $ 63,25 CAD
Toll Highway 5: $ 10,- CAD
Tanken: 51,55 liter

Merritt - Blue River, vrijdag 1 augustus 2008 (333 km)

Vandaag wordt vooral een reisdag om ons dichter bij Jasper te brengen. De route voert langs Kamloops en Clearwater. Tevoren is niet helemaal duidelijk hoe ver we vandag zullen reizen, maar de hoeveelheid regen die vandaag valt draagt ertoe bij dat we vandaag meer kilometers maken dan gepland en minder wandelen dan gewenst. Al snel bereiken we Kamloops, dat een knooppunt van wegen is in de Nicolay Valley. We drinken even koffie in het centrum van de stad. Tegen onze verwachtingen in blijkt er hier geen free wifi bij Starbucks te zijn, wat we lastig vinden omdat we de laatste jaren in Amerika gewend zijn geraakt aan deze service. Regelmatig gebruikten we onze coffee-breaks om even de planning bij te werken. Daar moeten we dus nog iets op gaan vinden (luxe probleem dus).
Image Hosted by ImageShack.us
We rijden door de bergen en zien dit soort uitzichten, totdat het begint te regenen en dat duurt de komende uren. Jammer dat we niet even een trailtje kunnen lopen, maar we schieten wel lekker op. We besluiten uiteindelijk om ons "kamp" op te slaan in Blue Water, een piepklein plaatsje dat beschikt over drie motels, waarvan een hoort bij een soort imperium. Iemand heeft een uitgebreid resort opgezet dat vooral gericht is op de wintersport, maar ook voldoende mogelijkheden voor de zomer biedt. Bij het resort - dat in een aantal stsppen nog flink zal worden uitgebreid - ligt een meertje.
Image Hosted by ImageShack.us
Je kunt rond het meertje wandelen en dat levert aardige plaatjes op van de omliggende bergen. Wat we even waren vergeten is dat zomerweer en meertjes in bossen ook garant staan voor muggen. Aan het eind van de wandeling hebben we de nodige muggenbulten opgelopen, maar de plaatjes mogen er wel zijn ;-)
De avond gebruiken we om onze weblog bij te werken; we liepen flink achter met foto's bij de teksten, maar we zijn weer bij.
Image Hosted by ImageShack.us


Tanken: 30,75 liter
Overnachting: Mike Wiegler Lodge $101,= CAD

Blue River - Jasper, zaterdag 2 augustus 2008 (235 km)

Vandaag rustig op weg naar Jasper, waar we twee dagen zullen blijven. Canada kent net als Amerika lange rechte wegen die glooiend in het landschap liggen. Het verschil tussen Canada en Amerika is dat alles in Canada groen is, terwijl je in Amerika afwisselend woestijn, grasland, prairie, bossen of bergen hebt. Canada is trouwens in meer dan één opzicht groen; de mensen lijken heel bewust met het milieu bezig. Gescheiden afvalinzameling gaat hier heel ver; bijna alle producten hebben een nummer waaraan je kan zien of het recyclebaar is. Dat viel ons voor het eerst op in het Hostel waar de beheerder en de gasten er een hele sport van schenen te maken. Vervolgens ontdekten we dat de flesjes water in supermarkten statiegeld hadden, alleen hadden ze geen inzamelpunt in de supermarkt, maar waren er speciale inzamelpunten in de stad. Mogelijk dat daarom de daklozen driftig de vuilnisbakken afstruimen op zoek naar plastic flesjes die mensen achterloos wegwerpen?
De reis begint vandaag kil met 11 graden C, maar in de loop van de dag loop het wat op naar 18 C. We stoppen even in het dorp Valemount en bij de plaatselijke supermarkt blijkt ook een danish pastry bakker te zitten die heerlijke croissantjes bakt en andere lekkernijen. Voor een paar dollar heb je lekker vers brood. Daar kunnen we geen weerstand aan bieden, dus we verlaten de winkel met een zak vol versgebakken lekkers.
Hoewel de temperatuur oploopt valt er onderweg toch nog wat regen, vooral als we even bij Mount Robson het visitor centre bezoeken is het even nat. Daarna droogt het op en begint de zon toch tevoorschijn te komen. We rijden langs bergen en meren en om de paar kilometer zie je een waterval inde bergen rondom de meren, soms aangegeven met een trail soms onbereikbaar aan de overkant van een meer.
Onderweg passeren we de staatsgrens tussen British Columbia en Alberta, de tijdzone tussen Pacific Time en Mountain Time (we verliezen een uurtje) en de grote waterscheiding tussen noord en zuid.
Jasper blijkt een echt toeristendorp in de Canadese Rocky Mountains. In het dorp aangekomen blijkt dat het druk is, want bij de plaatselijke VVV zijn alle kamers volgeboekt. Ieder die daar nog een plekje om te slapen zoekt moet worden teleurgesteld. Gelukkig hebben we een bedje gereserveerd bij Rosie, een Italiaanse die ons vlot door de formaliteiten heen loodst en haar “fee collect”. We hebben een aardige kamer aan de achterkant van het huis, met een eigen ingang en een klein terrasje. Het ziet er allemaal ok uit, dus wij zullen het hier wel uithouden.
In het dorp wordt gewaarschuwd voor beren; we zijn benieuwd of we er echt een zullen zien. Je komt ze vak onverwacht tegen, zoals we een paar dagen geleden al merkten. Tot nu toe blijft het wildlife beperkt tot die ene verdwaalde beer en wat schichtige squirles. Als e ’s avonds nog even een wandeling gaan maken bij Patricia Lake en Piramide Lake zien we op de heen- en de terugweg een muledear, maar hij (of zij) is te schichtig om zich te laten fotograferen.


Tanken: 51,75 liter
Overnachting: B&B De roch arch place, Jasper $90,=

Zondag 3 augustus 2008 (120 km)

Het ontbijt in deze B&B bestaat niet uit de gehoopte eieren maar uit de keuken kunnen we geroosterd brood met jam pakken, hetgeen ook prima blijkt te smaken.
Vandaag besluiten we om écht toeristisch te zijn en met de tramway (kabelbaan) de Whistler Mountain te bekijken. De berg dankt zijn naam aan de scherpe fluittoon van de hier woonachtige marmotten. We zijn er om 10.00 uur en dat blijkt niet vroeg genoeg te zijn om de rij te vermijden. Na een uur wachten (gelukkig schijnt er een zonnetje) hebben we de fel begeerde tickets te pakken en nog weer een half uur later is “vlucht 17” aan de buurt en worden wij in 7 minuten naar 2284 meter hoogte gebracht. Het wachten was het waard want er is behoorlijk goed en ver zicht. We menen zelfs onze B&B in het dal te herkennen.
Image Hosted by ImageShack.us
Via een pad lopen we naar de echte top die op 2470 meter is. Onderweg hebben mensen een grizzly beer in de verte gezien te hebben maar die is natuurlijk net weg als wij er aan komen. Na twee uur rondstruinen op de berg gaan we in de rij voor de rit naar beneden. Beneden aangekomen is het weer gedaan met het zonnige weer. Donkere wolken hangen boven Jasper, maar we besluiten toch naar de Maligne Valley te gaan.
Image Hosted by ImageShack.us
We willen stoppen bij Medicine Lake maar omdat het inmiddels regent rijden we direct door naar het Maligne Lake, dat 48 km vanaf Jasper ligt. Daar aangekomen valt er nog steeds af en toe een bui, maar bovenal is het erg bewolkt. Maligne Lake zou echter juist zo aantrekkelijk moeten zijn door de kleur van het water en de weerspiegeling van de bergen er in. De sneeuw op de bergen kleurt niet mooi op door het ontbreken van zonlicht. Dus dan maar koffie met een taartje in het restaurant en we hebben weer niets te klagen. Buiten gekomen is het weer droog en genieten we van een zwaluw die steeds wat eten voor de 4 jongen gaat halen en ze een voor een voert. Bij gebrek aan beren, zijn wij tevreden met deze vorm van wildlife. Het is dan wel droog maar nog steeds bewolkt, we besluiten dan ook om terug te gaan naar Medicine Lake.
Image Hosted by ImageShack.us
Medicine Lake is bekend om zijn vreemde niveauverschillen, wat wordt veroorzaakt door het leeg- en vollopen door sink holes op de bodem; er is geen andere afwatering. Bij droog weer en in de winter is het meer helemaal droog en in het voorjaar loopt het dan weer vol. De regendruppels komen al weer naar beneden dus ook dit wordt een magere kennismaking met dit bijzondere lake.
Bij de Maligne Canyon, die door de Maligne River wordt uitgesleten, is het droog en we maken een wandeling door de Canyon met zijn 6 bruggen. Vooral het uitzicht bij brug 1 is erg mooi. Via een laatste stop bij Lake Annette keren we terug naar de B&B.
In de keuken zien we een “diner guide” liggen en bij één van de restaurants staat met pen geschreven “best in town”. We weten niet of deze beoordeling van de gastvrouw is of van één van de eerdere gasten, maar we nemen het advies ter harte en keren naar het bewuste restaurant. Schijnbaar hebben meer mensen deze tip gelezen want we moeten wachten tot 21.00 uur voordat er een plaatsje vrij is.
Esmée is redelijk tevreden over de New York steak maar Jos kan het gebodene niet echt waarderen. De sint jakobsschelp die hij vooraf krijgt was bedolven onder het paneermeel, en de meatloaf (de eerste keus was een salade met zalm, maar de zalm was op) was te droog. Hij laat het dan ook staan en begint inmiddels naar zijn eigen keuken te verlangen.

Tanken: 32,67 liter
Overnachting: B&B De roch arch place, Jasper $90,=

Jasper- Icefields Parkway- Golden Maandag 4 augustus 2008 (362 km)

Vandaag is het Britisch Columbia day, omdat dit deel van Canada 150 jaar bestaat. We zullen echter tot vanavond nog in Alberta zijn en niets merken van het volksfeest.
Vandaag gaan we in ieder geval via de 230 kilometer lange Icefields Parkway naar het zuiden, maar niet voordat we naar de 3363 meter hoge Mount Edith Cavell zijn geweest. We gaan vroeg op pad en het is nog maar 8 graden C. We volgen eerste de 93A en gaan dan een kronkel pad op dat voor campers niet toegankelijk is. Net na het hostel parkeren we de auto om het Lake te bekijken. Deze korte wandeling van 400 meter moet je echt weten, want op de borden worden alleen lange trails van 20 kilometer aangegeven. We zijn blij dat wij over dit lake hebben gelezen want de weerspiegeling van de witte top van Mount Edith Cavell is echt super. Buiten ons zijn er alleen twee dames die bijna een professionele foto uitrusting bij zich hebben.
Daarna is het nog maar een klein stukje naar de parkeerplaats. We doen hier de 1,6 km lange (of beter korte) Path of the Glacier loop. Het eerste deel gaat over een asfaltpad. Net als in de USA zijn kortere trails allemaal geasfalteerd, laten we het maar een klein smetje in de natuur noemen. Al snel zien we in de verte de drie Glaciers; Cavell, Angel en Ghost.
Image Hosted by ImageShack.us
Aan de voet van de Cavell Gletsjer is een meertje van het smeltwater waar brokken ijs in drijven. Heel mooi om te zien. We lopen over de rotsen en stenen naar de gletsjers en dan zie je pas goed hoe immens groot ze zijn. Ook valt ons op dat hetgeen wij net voor rotsen aanzagen, de morenen zijn die bovenop het ijs liggen; het is dus gewoon een deel van de gletsjer. We lopen er lange tijd rond en het is dat we nog de lange Icefields Parkway af moeten leggen anders waren we zeker langer gebleven. Het pad terug is een meer natuurlijk pad. In de jaren 50 was op de plaats van het pad nog de gletsjer, nu is de vegetatie weer terug. Fascinerend.

Aan de Icefields Parkway bezoeken we de mooie Athabasca Falls en de mindere Sunwampta Falls.
Dan zien we aan de kant van de weg drie auto’s stil staan en in de hoop dat zij een beer hebben gespot stoppen wij ook. Nog voordat wij stil staan vertrekken de anderen weer, even denken we loos alarm maar dan zien we werkelijk een klein beertje lopen. Het is echter net te ver weg en de bossen belemmeren het zicht. Het is rustig op de weg dus we besluiten een stukje achteruit te rijden in de hoop dat de beer zich dan in een meer open deel laat zien. En we hebben geluk, vrij snel komt de kleine cub samen met zijn moeder aangewandeld. Op zo’n 100 meter afstand hebben wij perfect zicht op deze twee bruine beren. Andere voorbijgangers hebben het ook snel in de gaten en in nog geen 10 minuten staan aan twee kanten van de weg de auto’s in lange rijen geparkeerd.
Image Hosted by ImageShack.us
We vervolgen onze weg over de werkelijk prachtige Icefields Parkway met zijn bergen en bossen, die volgens de boeken één van de mooiste, of misschien wel de mooiste weg van de wereld is. Toch wel bijzonder dat wij hier vandaag rijden. En we hebben geluk met het weer: 18 graden, droog en zon.
Dan doemt opeens de Columbia Icefield op. Een gletsjer van afzienbare afmetingen waar je met een soort bus op kunt komen. Je kunt echter ook te voet een stuk van de gletsjer op gaan en dat doen wij natuurlijk.
Image Hosted by ImageShack.us
Het is heel bijzonder en indrukwekkend om hier te lopen, stukken gletsjer te zien smelten, de kleurschakeringen te zien en vooral de immensheid van de gletsjer te ondergaan. Weer terug naar beneden lopen is weer anders: er is een koude wind en de kleurschakeringen zijn nog anders. Esmée is niet erg dol op de wat lichtere plekken of de plaatsen waar het water stroomt door de dooi.
De mooie gletsjer van deze ochtend bleek maar een klein voorproefje te zijn. En waar wij vanochtend verwonderd waren door waar in de 50-er jaren de gletsjer nog was, nu zien we tot waar de gletsjer in 1992 nog was. We bezoeken nog even het visitor center, doen een snelle picknick en vervolgen onze weg. Er is nog veel te zien, maar het is inmiddels tegen 4-en en we hebben nog een lange weg voor de boeg; tja het bewonderen van de beer en de gletsjers kost tijd. We moeten ons de rest van de weg tot wat fotostops gaan beperken. We lopen nog snel naar Bow Pass/ Peyto Lake, waar we een mooi uitzicht hebben, maken een snelle stop bij Bow Lake en de Crowfood gletsjer.
Vlakbij Crowfood Mountain zien we weer een auto stil staan in de berm, en hoewel het er maar één is houden we toch in en jawel hoor: ook hier een bruine beer die rustig in de berm wandelt, wat graaft en wat snuffelt. Hij laat zich prima bewonderen en fotograferen op een korte afstand. Wow, wat een dag!
Image Hosted by ImageShack.us
Dan snel op naar Golden. Het dorp blijkt wat verder te liggen dan gedacht maar de weg is nog steeds erg mooi. In Golden aangekomen moeten we even zoeken naar de door ons geboekte accommodatie, maar dan vinden we die toch. De “cabin-studio” blijkt een heel leuk Hans-en-Grietje huisje te zijn met BBQ. Dus terwijl Esmée het huisje bekijkt, staat Jos de BBQ te inspecteren. Na een snel bezoek aan de supermarkt hebben we een overheerlijke BBQ-maaltijd.
Al met al kunnen we terugkijken op een zéér geslaagde dag.
Image Hosted by ImageShack.us


Overnachting: Alpine Rose Cabin $ 99,= CAD