Golden - Glacier NP- Mountain Revelstoke NP dinsdag 5 aug 2008 (307 km)

Een eigen huis vraagt om een zelfgemaakt ontbijt en omdat we in Noord-Amerika zijn horen daar dus eitjes en bacon bij. Met een vol buikje vertrekken we voor de dag naar Glacier National Park.

In het visitor center bekijken we nog even een video over hoe je het best kunt handelen als je een beer tegenkomt, want vanwege het bessenseizoen is de kans dat we beren tegenkomen groter dan anders. Als de beer verdedigend aanvalt, moet je gaan liggen en doen of je dood bent, als hij agressief aanvalt moet je dat juist niet doen, maar vooral heftig terugvechten. Hoe weten argeloze toeristen als wij nu wanneer een beer verdedigend aanvalt of agressief? We hebben ze tot nu toe van een afstandje kunnen bekijken en dat hopen we ook te kunnen blijven doen.
We vragen in het visitor center nog even naar de beste wandelpaden en hier wordt bevestigd dat de Giant Ceder Trail en de Skunk Gabbage Trail mooie wandelingen zijn, zoals de ranger dat ook bij de Columbia Icefields al meldde.
Wij naar de Giant Ceders Trail, waar de Red Cedars mooier zouden moeten zijn dan in Redwoods in Californië. Er is een mooie boardwalk en er zijn mooie cedars bij, maar deze cedars halen het echt niet bij die in Californië; ze zijn minder groot, ze zijn minder dik en ze zijn minder rood, en het bos is zeker minder groot.
De Skunk Cabbage trail is zo mogelijk nog een grotere verrassing. Een boardwalk langs de oever van de rivier met wat uitleg over de vegetatie en de aanwezige vogels; niet echt wat wij van een goede wandeling verwachten. We besluiten tot een kort intermezzo door een bezoek te brengen aan het stadje Ravelstoke, een slaperig Canadees stadje dat zich koestert in de warme zomerzon. Niet echt een stadje om veel te beleven. Het meest sprekende aan dit stadje zijn de grote beelden van grizzly’s die de toegangwegen van het stadje sieren.
We rijden terug richting Golden en stoppen voor een wandeling van ongeveer 10 kilometer naar de Great Glacier. We verwachten een redelijk vlakke wandeling richting voet van de gletsjer, maar worden uiteindelijk getrakteerd op steile klimmetjes over kiezelige paadjes, die steeds steiler worden. En dan, uit het niets, daagt plots het bordje “end of trail” op.

Net voor een klein stroompje waarachter we nog wat mensen over slickrock naar beneden zien klauteren. Ze vertellen ons dat ze wel geprobeerd hebben om de voet van de gletsjer te bereiken, maar dat ze na 2 uur klimmen nog steeds niet in de buurt van de voet (hier spreken ze over de “toe of the glacier”) van de gletsjer kwamen. Omdat het inmiddels 18:30 uur is geweest besluiten we de wandeling aan het eind van het officiële pad als voldoende te beschouwen en terug te wandelen; nog een hele toer omdat dalen over de kiezelige paadjes niet echt een leuke bezigheid is, je glijdt zo makkelijk weg. Vijftig minuten later zijn we weer bij de parking en dan houden we het voor gezien. We zijn toe aan een koel drankje en hebben zin in een bbq op ons eigen terras bij onze cabin. Het grote voordeel van deze cabin is dat je gewoon weer eens zelf kunt “koken”.



Tanken, 62,34 liter
Overnachting: Alpine Rose Cabin $ 99,= CAD

Golden – Yoho NP- Lake Louise- Banff, Woensdag 6 augustus 2008 (225 km)

We verlaten onze cabin, maar niet nadat we eerst de afwas hebben gedaan van ons Amerikaanse ontbijt (vandaag eitjes, bacon, worstjes en hash browns). Niet afwassen levert namelijk een straf op van $ 20,-. Met zo’n ontbijt kan je er even tegen en we vertrekken richting Banff, met wat tussenstops in Yoho National Park en bij Lake Louise, Lake Agnes en Lake Moraine in Banff National Park. In Yoho bezoeken we Emerald Lake en stoppen even bij de Natural Bridge over een watervalletje. We ervaren voor het eerst het Japanse effect van Canada. Bij het meer en later bij de natural bridge stopt een bus waaruit vijftig vlijtige Japanners stappen die even een fotostop willen maken om even later weer in hun bus te vertrekken naar hun volgende fotostop.

Emerald Lake dankt zijn naam natuurlijk aan de groene kleur van het water. Als we willen vertrekken blijken we in een file terecht te komen omdat er een stukje uit een berg wordt geblazen met springstof; blijkbaar willen ze de weg wat verbreden, mogelijk in verband met de extra grote bussen toeristen die er allemaal over moeten kunnen rijden. Na 10 minuten mogen we weer over de “bewerkte” weg vertrekken. We stoppen bij Spiral Tunnels, een overzichtspunt waar wordt uitgelegd dat de spoorwegmaatschappij doordat de weg veel te steil was, iets te veel ongevallen had op het traject door Yoho Park, waarvoor ze een oplossing kozen door twee grote ondergrondse cirkelvormige tunnels te maken waardoor de treinen geleidelijker kunnen dalen op het traject. Bij de tunnels komt het vaak voor dat het voorste deel van de trein de tunnel al verlaat als het achterste deel de tunnel nog moet binnengaan. We kunnen dit niet zelf constateren omdat er niet een geregelde dienstregeling is voor de goederentreinen die dit traject berijden.
Na de tunnels bezoeken we de Takakkaw-waterval. Een van de grootste watervallen in Noord Amerika die via de weg te bereiken is. Je moet er wel een stijl weggetje voor nemen en campers mogen er niet op; bussen ook niet, dus hier geen Japanners. De weg er naar toe is echter zéér de moeite waard. De waterval is prachtig en valt over een flinke afstand naar beneden, waarbij een deel van het water onderweg de rots raakt en flink uitwaaiert in een sluier. Naast het uitzicht is ook het geluid hier fantastisch. Echt een aanrader.

We vervolgen onze weg naar Lake Louise, bezoeken het dorp met dezelfde naam (een groot woord voor de verzameling winkeltjes voor toeristen rondom een parkeerplaats) en daarna het eigenlijke meer, een prachtig groot meer aan de voet van een mooie berg met een flinke zichtbare gletsjer bovenop. Lake Louise komt aan zijn intense kleur door fijne deeltjes silt (rock flour). Dit absorbeert alle kleuren licht behalve die in het blauwe gebied. De deeltjes komen in de lente en de zomer met het smeltwater van de gletsjer in het meer, de overige tijd is het meer normaal van kleur. Bij Lake Louise wemelt het werkelijk van de fotograferende Japanners en dus lopen we vier kilometer omhoog naar Lake Agnes, waar een theehuis een ware attractie heet te zijn voor alle dorstige wandelaars die er aankomen. Het klimmetje is vrij stijl en met de warmte van de dag (26 C) is het een pittige onderneming. We kijken uit naar de thee, maar boven aangekomen blijkt die er niet in te zitten. De watervoorziening heeft het begeven en dus zal het lang duren voordat we van een kopje thee zullen kunnen genieten. We wachten het niet af en wandelen weer terug naar Lake Louise.

Na Lake Louise stoppen nog even bij Lake Moraine - waarbij we onderweg iets te laat zijn om weer een beer te spotten – en we hebben de pech dat er net weer een paar bussen Japanners bij het meer worden uitgeladen (of uitgelaten?). Na een korte fotostop rijden we door naar Banff, onze bestemming voor vandaag. Na de check-in in het hotel bekijken we de omgeving. Banff is een echt toeristenstadje aan de voet van verschillende bergen. De middenstand zit voornamelijk in de toeristenbranche, hetzij in de souvenirshops, hetzij in de voedselbranche of de hotelbranche. We eten bij de Old Spaghetti Factory, een eethuis uit een keten die zich in pastagerechten heeft gespecialiseerd. Het is er allemaal heel gemoedelijk, we worden prettig geholpen en we zitten op de eerste verdieping bij het open raam waardoor we uitzicht hebben op de omliggende bergen. Een aanrader als je toch een keer in Banff bent.

Overnachting: Bow View Lodge

Banff – Kootenay National Park – Banff, donderdag 7 augustus 2008 (110 km)

Een van de mindere kanten van al de bossen met water in de buurt zijn de insecten die het op je voorzien hebben. Ondanks de tegenmiddelen zien de stekende insecten toch steeds kans om je te pakken te krijgen. Muggen, steekvliegen en andere bijtende insecten, we hebben ze inmiddels allemaal ontmoet en tot nu toe hebben wij verloren. We starten vandaag wat later, boeken nog even een hotel in Calgary voor de komende twee dagen, halen voor vertrek nog even een lunchbroodje bij Subway en wat water voor onderweg – inmiddels nodig omdat de temperatuur ook vandaag weer de 28 C zal bereiken.
We rijden vandaag naar Kootenay National Park en passeren de ene Moose-weide na de andere. Toch zullen we geen enkele van deze dieren zien; het blijft een lege plek op ons verzamellijstje “wildlife”. Onze eerste stop is Marble Canyon, een 37 meter diepe canyon die is ontstaan als restant van een gletsjer.

Het gebied rondom de canyon werd een aantal jaren geleden behoorlijk getroffen door een bosbrand die 40 dagen duurde. Wat overblijft is een uitgebreid gebied met kale geblakerde boomstammetjes. In de Canyon is een wandelpad dat leidt naar een watervalletje. Niet spectaculair, maar leerzaam om te weten hoe dit watervalletje in de loop van de tijd steeds verder in de canyon is komen te liggen doordat de rots onder de waterval langzaam afslijt. Ook is het wel leuk dat je op verschillende plaatsen het water over kunt steken en zo steeds een andere deel van de canyon kan bekijken.
Na dit watervalletje gaan we op zoek naar de Paint Pots, een gebied waar waterpoeltjes met een hoog gehalte aan ijzeroxide (roest) reageren met de ondergrond.

De kleur van de grond wordt rood en gelig en de indianen gebruikten deze grond om ze eerste te bakken en dan te vermalen om dit daarna te mengen met olie als kleurstof voor van alles en nog wat; oorlogskleuren, verf voor kleding rotstekeningen, etc. We hadden wat vulkanische activiteit verwacht – zeker na de ervaringen in Yellowstone – maar het water in de poeltjes ligt er kalmpjes bij. We merken wederom dat als je al veel moois hebt gezien, mindere varianten al snel tegenvallen en bijna teleurstellend zijn. We zijn echt verwend.
Na de Paint Pots, verlaten we Kootenay National Park weer en zoeken we de watervallen van Johnston Canyon in Banff NP, maar dat kost wat moeite omdat we niet onmiddellijk de goede parkeerplaats vinden. We dachten dat het een rustige parkeerplaats in een dicht begroeid bos was, maar het was een overvolle parkeerplaats met een goed aangelegde route. Onderweg naar Johnston Canyon vullen we onze wild-lijst aan met een nest jonge adelaars waarvan er een zijn vleugels begint uit te slaan terwijl er twee andere jonkies bij zitten die dit alles onbewogen gadeslaan.

Daarna spotten we nog even een coyote die langs de kant van de weg in het bos wandelt.

De wandeling naar de lower en upper Johnstone Canyon-waterval is geen moeilijke weg, wel een speciale omdat een deel van het pas is aangelegd als een soort boardwalk (ze noemen hem hier catwalk) die aan de binnenkant in de canyon is bevestigd. Zeker de lower falls zijn leuk omdat er hier een doorgang in het gesteente is gemaakt waardoor je heel dicht naar de waterval toe kunt. Op de terugweg zien we hoe een kanoër een deel van dit riviertje probeert te bevaren tussen alle stroomversnellingen in. Bijzonder hoe sommige mensen er buitengewone hobby’s op na houden.

Na deze wandeling weten we zeker dat we even genoeg hebben van dennenbossen, bergen, watervallen, meren en muggen. We hebben weer even behoefte aan de drukte van een stad, dus zullen twee dagen Calgary ons zeker goed gaan doen.

Tanken: 50,47 liter
Overnachting: Bow View Lodge, Banff

Banff- Calgary vrijdag 8 aug 2008 (135 km)

Vandaag gaan we richting Calgary nadat we eerst nog even een fotootje van de hoofdstraat hebben genomen.

Calgery is een Olympische stad die we bereiken op de dag dat in Beijing de Olympische spelen beginnen. Canadezen zijn sowieso erg bezig met de Olympische spelen, niet alleen met deze spelen, maar ook me de winterspelen van 2010 die in Vancouver en Whistler worden gehouden. Overal zijn de officiële shirtjes, trainingpakken en mascottes voor die spelen al te kopen. We zijn benieuwd hoe de spelen door de Canadezen worden weergegeven. Vier jaar geleden in de States bleken we alleen getrakteerd te worden op beelden van de Amerikaanse sporters, zelfs als ze niet gewonnen hadden; soms zagen de Olympische kampioen niet maar de nummer drie uit de USA wel. Tja, patriottisme.
Onderweg maken we even een stop in Canmore, het andere stadje aan de rand van Banff National Park. Het is wat groter dan Banff en heeft een flinke hoeveelheid hotels en B&B’s. Als we in een winkel even wat inkopen doen horen we plots een gesprek in het Nederlands, tussen twee mensen die er flink wat Engels tussen mengen. Het blijken beiden emigranten, hij is de winkelier en zij is een klant maar blijkt op haar beurt ook een winkel te drijven, maar op een kleinere schaal zodat zij een deel van haar inkopen bij bestaande zaken doet. Hij zal binnenkort voor het eerst na 55 jaar weer naar Nederland teruggaan voor vakantie en familiebezoek. Ze blijken beiden Jansen te heten. Het is een grappig tafereel dat toevallig door ons wordt gadegeslagen.
We vervolgen onze reis en zien dat het landschap langzaam verandert, het wordt minder heuvelachtig en er zijn zeker minder bomen en de bomen die er staan zijn een stuk kleiner dan die we de laatste weken hebben gezien. Onderweg zien we de aankondiging van een casino en natuurlijk moeten we even een kijkje gaan nemen. Het casino en het bijbehorende hotel zijn nog in aanbouw, maar er kan al wel worden gegokt. Het is nog vroeg, er zijn nog niet veel klanten en we hebben geen geluk. We reizen door en binnen een paar kilometer zien we dat de trekker van een grote truck die langs de kant van de weg in de hens staat.

Als we aankomen rookt hij vooral, maar binnen de kortste keren slaan de vlammen er aan alle kanten uit, verbranden de banden en vat ook de oplegger vlam. We zijn verbaasd dat het lang duurt voordat er iets van brandweer en politie is, terwijl er al wel een sleepwagen is. Als de brandweer arriveert is de brand snel geblust. We zijn verbaasd dat alle verkeer gewoon voorbij blijft rijden, terwijl dat volgens ons niet zonder gevaar is, zo’n truck heeft een flinke tank aan de buitenkant van de trekker hangen die flink wat diesel kan bevatten.
Dan bereiken we Calgary en nemen onze intrek in 5 Calgary Downtown Suites en we blijken de beschikking te krijgen over een flat, compleet met aparte keuken, aparte zitkamer, aparte slaapkamer en aparte bad/douchecel. Dit lijkt ons een prettige plek voor de komende dagen en als we geïnstalleerd zijn verkennen we onze omgeving. Calgery centrum blijkt vooral een werkomgeving; alle grote bedrijven hebben er een (hoofd)kantoor en in het weekend is het er rustig. We wandelen een klein stukje door het winkeldeel in de binnenstad dat in de flatgebouwen is ondergebracht en door middel van glazen gangen over de wegen met elkaar worden verbonden.
We eten bij KEG, een restaurantketen die vooral bekend is vanwege de combinatie van steak en seefood gerechten. De start is wat haperend - niet alles gaat goed - maar als de manager zich ermee komt bemoeien, verloopt de rest van de avond vlekkeloos. Een aanrader voor wie van de combinatie vis en vlees houdt.

De avond eindigt met thunderstorms, maar dan liggen wij al vermoeid in ons bedje.


Tanken: 15,79 liter
Overnachting: Five Calgary Downtown Suites $ US 99,=

Calgary zaterdag 9 aug 2008 (40 km)

We zijn vandaag wat later dan anders, misschien ook omdat we geen echt programma voor vandaag hebben, of gewoon omdat we toe zijn aan wat meer rust na drie actieve weken?
Na een ontbijt in onze eigen eetkeuken, dit keer gezond met yoghurt en fruit, wandelen we naar de Eau Claire Market, dat een overdekte serie winkeltjes heeft en we komen terecht in Taste of Calgary,


een culinair evenement in Calgary, te vergelijken met een preuvenement in Maastricht of Breda- of Etten-Leur-Culinair. Horecabedrijven presenteren zich en tegen een vergoeding mag je van hun specialiteiten proeven. Het is nog vroeg als wij er komen en we besluiten nog even een wandeling te maken door het aangrenzende Prince's Island Park. Het is een mooi en open park waar ook allerlei activiteiten plaats vinden; zo wordt er o.a. een Shakespeare toneelstuk aangekondigd en er verzamelen zich al wat toeschouwers bij het in het park gebouwde decor. Vanuit het park heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Calgary.

Aansluitend proeven we op het Culinaire evenement wat verschillende gerechtjes en wandelen nog even door Eau Claires Market.
In een /stad moet je shoppen, dus zoeken we wat winkelcentra op om ons over te geven aan een van onze hobby's: shoppen. Het valt een beetje tegen; de Mall's hebben beslist mooie winkels, maar het heeft niet helemaal de sfeer die wij ervan verwachten.
Terug naar het hotel om gebruik te gaan maken van de ontspanningsactiviteiten; de gym en het openluchtzwembad op de zesde etage. Jos zweet een uurtje op de loopband en Esmée duikt in het - helaas onverwarmde - zwemwater. Lopen op een band bij 26 C is niet echt optimaal en het kost daarom veel moeite om het uur lopen vol te maken; de snelheid van 8 km per uur is meer dan genoeg.

's Avonds nog even terug naar het culinaire festijn, maar als de zon er niet meer schijnt en de band al vroeg stopt met spelen blijven we er maar kort, zeker omdat onze exercise ook wat meer energie heeft gekost dan verwacht. Op weg naar huis ontdekken we dat Calgary niet allen fraaie beschilderde electrahuisjes heeft - zoals ook Victoria eerder toonde - ze beschikken ook over fraai vormgegeven banken.



Overnachting: Five Calgary Downtown Suites 99,= USD

Galcary – Cranbrook; Zondag 10 augustus 2008 (403 km)

Galcary is de meest oostelijke bestemming van onze vakantie geweest, dus vanaf nu gaan we weer terug naar Seattle en naar huis. Het is echt een omslagpunt; gisteravond maar gebruik gemaakt van de hotel wasmachine en vanaf nu ligt de route open. Althans open, we hebben niets gepland en er zijn geen “must do” dingen meer, maar met de Road Atlas op schoot en het programma Streets en Trips op de pc blijken er niet zoveel wegen van Galcary naar Seattle te gaan. De Rocky Mountains en andere bergen liggen er tussen in, we kunnen of via de border van Canada, of kiezen voor de iets snellere maar langere route via Spokane in de USA. Tja, en dat zijn dan onze grootste problemen hier op vakantie ;-)
Welke route we ook kiezen, we moeten via Cranbrook in Britsh Columbia. We besluiten dan ook maar vandaag die kant op te gaan en te zien hoever we komen. Daarna kunnen we dan beslissen hoe we daadwerkelijk naar Seattle gaan.
Maar eerst gaan we op ons gemak ontbijten in het hotel en willen we natuurlijk nog een uurtje ons geluk beproeven in een van de casino’s van Calgary. We zijn dol op de kleine slotmachines. Thuis hebben we daar ook verschillende spelletjes van op de pc staan, maar thuis win je vaak en in het echt iets minder vaak. Wij proberen met een paar dollar zo lang mogelijk te spelen. Vandaag maken we het verlies van gisteren weer goed, dus dat is prima. Tussendoor verbazen we ons over mensen naast ons die biljetten van $50,= of $ 100,= in de slotmachines stoppen.
Om 1 uur besluiten we toch maar op weg te gaan. De weg is rustig zo op zondagmiddag. In Nanton drinken we in the Summer House Tea Room, thee op de patio en nemen daar een stukje lemon tarte bij. Het is heerlijk en we denken deze vakantie maar niet aan de weegschaal. Als de eigenaresse ontdekt dat we Nederlands zijn, moeten we wat in haar gastenboek schrijven wat we dan ook graag doen. We maken nog een praatje over van alles en vervolgen onze weg.

Omdat het zo rustig is op de weg, rijden we heel ontspannen en leggen we al snel een hoop kilometers af. Zo verleggen we toch steeds onze grens met wat het eindpunt van vandaag zal zijn. De weg door de Crowsnest Pass is erg mooi, met prachtige bergmeertjes; ze doen zeker niet van die in Jasper en Banff onder. Wanneer we de pass gepasseerd zijn, belanden we in een regenbuitje en zakt de temperatuur meteen naar 12 graden.
We maken nog een stop bij het visitor center van Sparwood en zo zien we toevallig de grootste truck ter wereld. We zouden er niet naar op zoek gegaan zijn, maar als we het hier tegenkomen is het toch wel grappig.

Niet lang daarna arriveren we Cranbrook waar we snel een kamer vinden in het Lazy Bear Motel. We hebben geluk (we zien het positief) want we hebben voldoende grijze haren om de senioren-discount te krijgen. Het is na al die studio-cabins en flat-achtige hotelkamers even wennen om weer in een erg basic motel te zitten. We beseffen wederom dat we erg verwend zijn deze vakantie.
Natuurlijk kunnen we het ook hier in Cranbrook niet laten om even een uurtje naar het nabij gelegen casino te gaan. Voor ons hoort het casino echt bij vakantie, zeker in zo’n week van “afbouwen”. In Nederland zijn we één keer naar een casino geweest en vonden we er niets aan. We tanken nog wat zodat we morgen de grens met de USA halen en daar de rest zullen tanken. De benzine is in Amerika $ 0,45 cent per liter goedkoper hetgeen niet onbelangrijke is met onze dorstige vriend de Jeep.
Het is daarna al 20.30 uur geworden en als je dan nog een hapje wilt eten kom je hier al snel terecht bij de Danny’s, die ons een stevige fast food maaltijd serveert.
Daarna nog even met een biertje voor de tv gehangen om de Olympische Spelen te kijken. In Canada laten ze wel alle verrichtingen van de Canadeze sporters zien, maar willen ze ook nog wel achtergrond info, wedstrijden en beelden van andere sporters geven. Dit hebben ze echt op hun zuiderburen voor. Maar het is toch anders dan in Nederland waar de Spelen in principe integraal uitgezonden worden.

Tanken: 15, 61 liter
Overnachting: Lazy Bear Motel, Cranbrook. $ 79,05

Cranbrook – Spokane, maandag 11 augustus 2008 (368 km).

Vanaf nu reizen we terug naar de USA om aan het eind van de week het vliegtuig naar Amsterdam te nemen. We doen het rustig aan. Eerst nog even een hotel boeken voor vanavond; via Priceline bieden we op een driesterrenhotel in Spokane en voor $ 49,- excl. tax wordt ons bod geaccepteerd (normale prijs op de site van het hotel is ruim het dubbele) bij het Red Lion Hotel.
We maken onze laatste Canadese munten op aan krasloten; we kunnen het niet laten om af en toe toch even een gokje te wagen.

Het kost nog best wat tijd om dat voor elkaar te krijgen, want ook bij krasloten heb je kans om te winnen en onze $ 4 worden er $ 6. Dus nog meer loten gekocht en nog meer krassen en nog een keer prijs. Geen grote bedragen, dus uiteindelijk vertrekken we toch zonder Canadese dollars uit Cranbrook richting Spokane.
Gisteren hebben we nog wat benzine getankt, waarmee we hopen ruim over de grens te komen. We plannen om in de USA te tanken omdat de benzine in de US ruim goedkoper is dan die in Canada. Bij de grens gekomen sluiten we achteraan in de wachtrij. Het duurt ruim een half uur voordat we eindelijk aan de beurt zijn om op te rijden tot aan het wachthuisje van de douane.

En dan volgen de gebruikelijke onzinnige vragen:”waar kennen jullie elkaar van? Waarom staat haar eigen naam in haar paspoort als jullie getrouwd zijn? Wat hebben jullie gekocht in Canada?” Als we niet onmiddellijk de huurovereenkomst van de auto bij de hand hebben en Esmée aanbiedt die even uit de koffer te pakken, wordt ze bruut gecorrigeerd “Stay in the car!”
Uiteindelijk mogen we doorrijden en zijn terug in de USA.

We verwachten onmiddellijk over de grens een tankstation tegen te komen, maar dat pakt anders uit. Het tankstation dat er ooit geweest is, blijkt gesloten en we rijden al een tijdje op de reserve. Het eerst volgende dorp wordt weer in mijlen aangegeven in plaats van in km, dus rekenen we uit dat dit niet goed gaat komen. Op zo’n moment ben je niet blij met de benzineslurper die we gehuurd hebben. Bij een gehucht van enkele huizen proberen we informatie te krijgen over het eerst volgende tankstation. Eerste huis, geen gehoor (wel hondengeblaf), maar verderop bij een boerenschuur loopt iemand buiten. Ik leg onze situatie uit aan deze behulpzame man die onmiddellijk in de bak van zijn pick-up duikt en er een jerrycan benzine uit haalt met de woorden “these two gallon will take you to the next pump”.

En met een Royaal gebaar giet hij de jerrycan leeg in onze tank. We zijn stomverbaasd, maar ook heel dankbaar en we grijpen onmiddellijk onze portemonnee. Daar wil onze weldoener niets van weten, hij wil ons graag helpen – dat hoor je gewoon te doen – en wil daar absoluut niets voor hebben. Victor is wel benieuwd naar onze verhalen en ondertussen hebben we het over gasprijzen, de economie van Amerika en Europa en hoe hij zijn boerenbedrijf heeft op de grens van Amerika en Canada, met voldoende ruimte voor zijn vee en zijn overige activiteiten. Met een hernieuwd vertrouwen in onze medemens vervolgens we onze weg.
De rest van de reis verloopt zonder noemenswaardige incidenten, hoewel we merken dat we een scheur in onze voorruit krijgen. Eerder deze week klapte er een steentje op onze voorruit en dat begint nu een scheur te veroorzaken. We gaan ervan uit dat de ruit het tot Seattle zal houden.
We nemen onze intrek in ons hotel, gaan nog een hapje eten en besluiten de dag me nog wat nieuws van de Olympische spelen die weer echt Amerikaans worden verslagen door NBC.

Tanken: 63,05 liter
Overnachting: Red Lion Inn $ 62,= usd

Spokane – Moses Lake, Dinsdag 12 augustus 2008 (219 km)

We besluiten vandaag om over de Highway 95 naar Moses Lake (wa) te rijden. Vanaf daar kunnen we dan in 1 keer door naar Seattle, hetzij over de scenic road, hetzij over de highway. Maar voordat het zover is laten we ons nog een keer van onze sportiefste kant zien. In de Red Lion hoeven we pas om 12 uur uit te checken en er is een, zoals ze het hier noemen, gymnasium. We nemen dus alle tijd om eerst te gaan sporten. Jos is helemaal in vorm en werkt zich een uur lang behoorlijk in het zweet op de loopband alsof hij voor de marathon aan het trainen is. Esmée doet het door een combinatie van blessure en niet zo veel puf met al die vakantiekilo’s, rustig aan en shopt van toestel naar toestel zonder echt iets te doen.
Om 12 uur verlaten we het hotel en besluiten een stukje terug te rijden naar Spokane Valley om daar de shopping mall onveilig te maken. Helaas staan er veel winkels leeg en blijft de buit beperkt tot 2 shirtjes en een blouse. Daarna gaan we op pad richting Moses Lake.
Twee jaar terug zijn we ook in Spokane en omgeving geweest en het is verrassend hoeveel herinneringen er weer boven komen aan die vakantie.
We hadden in Canada even genoeg van alle bomen en de USA bedient ons op onze wenken. Highway 95 is een weg door de middel of no where. Het enige wat we zien is grasland. In Sprague besluiten we de snelweg af te gaan voor een lunch. Het is van de weinige dorpen die we vandaag tegenkomen. Sprague blijkt uit een paar huizen, een benzinepomp, een supermarkt, 2 cafés/eethuizen en 4 antiekwinkels te bestaan. Het is fascinerend om te zien hoe een dorp van niets, op een bepaalde manier toch groot is. De supermarkt is namelijk 7 dagen per week tot 8 uur geopend, en 4 antiekwinkeltjes kunnen toch niet alleen voor de lokale bevolking zijn. We gaan lunchen in het plaatselijke café “Rae-Lunn’s Oasis”. Op de voordeur worden we al gewaarschuwd “don’t feed Henry”. Als we binnen stappen wordt duidelijk dat Henry de Siberisch Husky is. Er worden zelfs t-shirts verkocht met “I met Henry”.
De hamburger is heerlijk vers klaargemaakt, en terwijl we dit enorme broodje naar binnen werken kijken we wat rond in het café.

Af en toe komt er een local binnen en de eigenaresse schenkt zonder te vragen wat men wil gebruiken een drankje in. Schijnbaar zijn het de vaste stamgasten. Het is grappig om te zien hoe de hond op ieder die binnekomt anders reageert, soms enthousiast, soms nieuwsgierig en soms de nieuwkomer totaal negerend; daar zitten vast hele verhalen achter.
Daarna moeten we natuurlijk even één van de antiekwinkeltjes in.

Het lijkt meer op een museum dan op een winkel. Er is geen verkoper, maar een bordje attendeert ons er op dat de eigenaar in zijn andere winkeltje is, de bakery twee deuren verder en als we iets willen we ons daar moeten melden. Er is niets van ons gading bij dus na wat rondgestruind te hebben vervolgen we de route naar Moses Lake waar we overnachten in de Motel 6.
Naast het motel is een eetgelegenheid waar we weer voor een echte Amerikaanse prijs eten: voor $ 35,= hebben we beiden een lekkere complete maaltijd én biertje en dat is nog inclusief tax en tip, dat is ons in Canada (waar de prijzen dubbel-Hollands en die van alchohol, Scandinavisch zijn) niet gelukt.
’s Avonds richten we ons nog even op de route naar Seattle. Er zijn drie outlet malls in de royale omgeving van Seattle. Afhankelijk van welke we willen zien (waarschijnlijk alle drie, want Jos zijn grootste hobby is koken, maar zijn op ene grootste hobby is shoppen ;-) ) zullen we de route morgenochtend verder bepalen.


Overnachting: Motel 6, Moses Lake $ 61,53 USD

Moses Lake - Everett (Seattle) Woensdag 13 augustus 2008 (354 km)

Vandaag weer een rustig dagje op weg naar Seattle. Gisteren hebben we ’s avonds nog snel even een bedje geregeld via Priceline in de Extended Stay America, een keten van hotels met appartementachtige faciliteiten. En via Priceline voor de helft van de prijs. Een apart systeem, dat een goede weergave is van de vraag en aanbodeconomie van de VS . De rit naar Seattle voert langs slaperige dorpjes, uitgestrekte wijngaarden en fruitboomgaarden en uitgestrekte vlaktes met graan en maïs. De weg slingert tussen de heuvels door en al met al is het een heel aangename rit.
We ontbijten onderweg bij de Mac in Quincy en krijgen roerei, hamburger, hash brown en pancakes met maple syrup. Zo’n ontbijt “staat” in je maag en zorgt ervoor dat je er een tijdje tegenaan kunt.

Ook dit dorp heeft weer prachtige muurschilderingen, waarvan die op het dorpshuis van Quincy echt “prachtig” is.
Vanuit Quincy rijden we via Wanatchee naar Leavenworth, een dorp dat compleet als een Beiers dorp is uitgedost. Alle huizen, hotels, pleinen en straten zien eruit als een karikatuur van een Beiers dorp.

Zelfs de klassieke uithangborden van McDonalds. Starbucks of Shell zijn helemaal aangepast aan de Beierse stijl; je gelooft je ogen niet. Het is dat ze er Amerikaans spreken, anders zou je jezelf in een jaren 40 Beiers dorp wanen; alleen dan een Beiers dorp in het kwadraat. Ze verkopen er de meest maffe dingen die je het idee moeten geven dat het Beiers is; ze hebben zelfs koekoeksklokken.

Onderweg willen we nog wat aangekondigde watervallen bezoeken, maar het blijkt dat je die alleen maar vanaf de weg in de bergen kunt zien, en er niet naar toe kunt wandelen. We wandelen aan naar een kleine waterval, de Deception??? Waterfalls.
En dan is er opeens weer de bewoonde wereld, met snelwegen en veel auto’s die allemaal onderweg zijn. We bezoeken de Premium Outlet in North Everett, maar kunnen er niet echt slagen. Geen nood want naast de Mall hebben de Indianen een Casino Resort gebouwd, dus altijd even leuk om binnen te kijken en een (klein) gokje te wagen. Maar ook dit Casino kan ons niet echt bekoren en dus is het tijd om richting hotel te gaan. Kunnen we ook nog even kijken hoe de Nederlanders het doen op de Olympische spelen.

Tanken: 10 liter
Extended Stay Hotel $ 62,32

Everett (Seattle) –North Bend - Auburn/ Federal Way 14 augustus 2008 (155 km)

Vandaag een dagje shoppen gepland, om weer een beetje te wennen aan de bewoonde wereld. We moeten er wel voor van de ene kant van Seattle naar de andere en van noord nar oost betekent een autorit van ruim drie kwartier rijden. De outlet mall is niet zo groot, maar ze hebben nog wel een aantal dingen die we kunnen gebruiken; sport- en vrijetijdskleding. Het is een warme dag en we noteren een record voor onze vakantie 34 C. Maar in een auto met airco, shoppingmalls met airco etc is het prima uit te houden en merk je er weinig van.
Onderweg passeren we een indianenreservaat en waar het verboden is in Washington om een casino te drijven, hebben de indianenreservaten een eigen wetgeving en die zorgt ervoor dat er overal in dit toch redelijk kleine gebied casino’s zijn. Het leuke van Amerikaanse casino’s is dat het voor iedereen is; het grootste deel van de casino’s wordt in beslag genomen door slot machines, slechts een klein deel is voor speeltafels en roulette. Dus worden de casino’s bevolkt door mensen vanuit alle lagen van de bevolking. En het gokken wordt in veel gevallen beperkt tot het spelen op slotmachines met een inzet van 1cent tot 1 dollar. Je kunt dus een hele tijd lekker spelen zonder dat het je sloten geld kost.


Daarna rijden we naar ons hotel, dat opnieuw een Extended Stay America hotel is met studio suites. ’s Avonds wandelen we – ondersteund door Tomtom – naar een restaurant in de buurt dat niet meer blijkt te bestaan; toch de software nog maar eens updaten.

Tanken: 19,42 liter
Overnachting: Extended Stay America, Auburn/ Federal Way $ 52, 41 USD

Auburn/ Federal Way - Kent (Seattle) Vrijdag 15 augustus 2008 (38 km)

Morgen is er een grote uitverkoop bij Macy’s en vandaag is er de voorverkoop. We werden er op gewezen door een vriendelijke verkoopster bij een filiaal van Macy’s waar we eerder deze week waren. Toch maar even kijken, want Macy’s heeft ook sportkleding en 40% korting is toch wel heel aantrekkelijk bij de lage dollar; hoewel de dollar de laatste weken een spectaculaire opmars is begonnen van 63 naar ruim 68 cent, dus bijna 10% duurder. Er is geen sportkleding voor vrouwen en een beperkte hoeveelheid voor mannen. Jos vind echter een leuke sportbroek die past bij een eerdere vakantie gekocht jasje. Bij de kassa biedt de verkoopster aan dat we een klantenkaart kunnen krijgen en dan nog een 20% extra korting kunnen krijgen. We zijn wat sceptisch want in het verleden bleken klantenkaarten nogal eens voorbehouden aan inwoners van de US en Canada. Maar tegen onze verwachting in blijken we dit keer wel “lid” te kunnen worden; ben benieuwd of we ooit en klantenpasje thuisgestuurd krijgen.
Na het winkelen is het tijd om even de thuisreis te regelen, in te checken en de stoelen vast te leggen. Geen betere plaats om dat even in een Amerikaanse bibliotheek te doen; vriendelijke gastvrije mensen over het algemeen die het heerlijk vinden om je even van dienst te kunnen zijn.
We zijn en beetje winkel-moe geworden en dan blijven er weinig dingen over om te doen. We gaan nog even naar het casino en verspelen nog een paar dollars. Daarna naar ons hotel dat ook deel blijkt uit te maken van de Extended Stay America formule. Ruime plek om de koffers opnieuw in te pakken en ons gereed te maken voor de vlucht terug.


We zitten recht onder de aanvliegroute naar Seatec airport en het is opvallend hoeveel vliegtuigen er in korte tijd op dit vliegveld landen en dat met maar twee start- en landingsbanen. Moet een efficiënte organisatie zijn.
We zien nog even hoe Michel Phelps zijn zevende gouden plak wint. Daarna is het toch maar koffers inpakken. Het is redelijk snel gebeurd, en we verbazen ons nog even over de hoeveelheid spullen die wij bij ons hebben. We hebben niet echt de indruk iets onterecht meegenomen te hebben, maar doordat we al een enorme reistas met alleenmaar schoenen hebben, is het een behoorlijke hoeveelheid. Hoe doen al die families het toch die wij op de luchthaven zien en met 4 personen minder bij zich hebben dan wij met twee?



Tanken: 7,63 liter
Overnachting: Crossland economy Kent $ 50,24 USD

Kent (Seattle) – Sea tac Airport Zaterdag 16 augustus 2008 (22 km)

De wekker loopt om 7:30 uur af en dan begint de laatste etappe van onze reis. We zitten valk bij het vliegveld, dus zijn we er binnen een kwartier. Dan rijden we voor ons gevoel nog tig keer hetzelfde rondje om uiteindelijk toch bij de “car return” uit te komen.Als laatste pakken we Klara onze mascotte uit de auto. Klara gaat al vele jaren mee op reis. Ze is een souvenier uit Orlando en draagt de beats kettingen nog uit New Orleans.
.
Met het inleveren van de auto etc duurt het nog ruim een uur voordat we eindelijk je koffers kwijt zijn en nog wat langer voordat je door de security heen bent. En dan is het afwachten tot de vlucht gaat. Tijd om het verslag bij te werken.
Zonder vertraging zullen we zondagochtend om 08.00 uur op Schiphol zijn.

De vlucht is prima verlopen en rond 10.00 uur zijn we weer thuis waar Patricia en Jurgen mooie bloemen voor ons klaar hebben gezet.