van Seattle naar Forks, dinsdag 22 juli 2008 270,4 km

Vandaag gaan we op weg naar het Olympic Penninsula. Even uitchecken, jongetje vragen om de koffers naar beneden te brengen en de auto voor laten rijden. Als je in het Westin logeert hoort dat er allemaal bij. We moeten even goed kijken bij de auto, want die hebben we de eerste dag een half uurtje gezien, dus veel meer herinnering dan vierkant en lelijk hebben we niet. We rijden naar de ferry en op de parkeerplaats hebben we de tijd wat "uitgebreider kennis te maken" met onze Jeep.

Voor de mannen: het blijkt een Jeep Commander 4x4, met een 4.7 liter (300 pk) 8 cilinder flexfuel sportuitvoering, met 300 miles op de teller. Automatische vijfbak. Zeven zitplaatsen in leer, met verwarmde en elektrisch verstelbare stoelen. Elektrisch bedienbaar open dakje, 110 volt aansluiting in de auto aanwezig. Boordcomputer en een radio, 6 cd mp3-speler met satellietradio. Het vierkante uiterlijk is de vermomming van luxe en comfort binnenin. Terwijl wij al deze wetenswaardigheden in ons opnemen wordt buiten onze auto door de politieman mét drugshond goedgekeurd.

Echt Amerikaans halen we een ontbijtje (to go) dat we aan boord van de ferry nuttigen. Er staat een stevig briesje aan boord en we moeten echt even een jackje aantrekken. We steken de Puget Sound over waarbij we halverwege de mededeling krijgen dat de motoren even gestopt worden zodat de familieleden een moment van herdenking kunnen houden. We weten niet waarom dit alles gebeurt en veel reizigers lijken er weinig acht op te slaan. Binnen een half uur bereiken we de overkant en gaan we van boord.
We toeren op het gemak naar Port Townsend, waar de opnames zijn geweest van An Officer and a Gentleman. Het blijkt een alleraardigst klein toeristisch plaatsje, met victoriaanse huizen en winkeltjes met snuisterijen en artistieke frutsels. Het heeft de naam een klein San Francisco te zijn, maar die eer is ons iets te makkelijk gegeven.
We rijden via de highway 101 maar via The Strait of Juan de Fuca Scenic Byway: de kustroute 112 (Sequim, Port Angeles en Sekiu) naar Forks. Onderweg worden we in Sequim getrakteerd op muurschilderingen, variërend van Da Vinci's Laatste Avondmaal, tot werk van Franse Impressionisten. Een ander uiterste is een koffietentje met een beeld van King Elvis op het dak en twee oldtimers die uit het pand lijken te komen via de muren.

Wat ons verder opvalt zijn de smalle routes en de grote verschillen in de huizen die we onderweg tegenkomen. Sommige zijn groot en goed onderhouden, voorzien van een groot grasveld en meestal met een flinke camper en enkele auto's naast het huis voor de garage, andere zijn ronduit slecht onderhouden, krotjes met onttakelde auto's en hopen vuil naast het huis. Over het algemeen maakt dit eiland geen welvarende indruk. Wel is het er erg groen en groeit alles er weelderig. Kan ook niet anders als je bedenkt dat op dit eiland met zijn Olympic Mountain als middelpunt verschillende klimaatzones heeft waarvan er eentje een tropisch regenwoud is. We zijn benieuwd wat wij daar de komende dagen nog van gaan merken.
Aan het eind van de middag bereiken we Forks, een plaatsje dat op het eerste gezicht een vriendelijke indruk maakt met wat winkeltjes, een paar restaurantjes en wat verspreid liggende motels. Bij ons motel aangekomen worden we verwelkomd me de mededeling dat we pas morgen verwacht worden, maar geen probleem, want er is heus nog wel een kamer voor ons vrij. Bij nader onderzoek blijkt de receptie van het motel een foutje gemaakt te hebben en zijn we wel degelijk voor vandaag en morgen geboekt. Afgezien van deze kleine vergissing, is het verder een prima plek om te overnachten, schone kamer met koelkast en magnetron, gratis internetverbinding en vriendelijk personeel.
Als we later het dorp te voet wat beter bezichtigen, blijkt het toch wat in verval te raken. Ook hier slaat de ontvolking van het platteland blijkbaar toe, trekken winkelier weg of stoppen met hun business, dus het is de vraag wat er in de toekomst van dit dorp zal overblijven.